O Club Deportivo Lugo vive, con diferenza, o momento de maior angustia e de sensacións menos positivas dos seus nove tempadas consecutivas en Segunda. Os lucenses son o segundo equipo con máis campañas seguidas en Segunda, só por detrás do Alcorcón. E, en contra do que seguramente imaxinabamos aquel 24 de xuño de 2012 en Cádiz cando o equipo subiu, apenas tocou zona de descenso durante estes nove anos de gloria. Nove anos aos que hai que sumarlles a tempada do ascenso e a anterior cando o conxunto lucense foi campión de liga en Segunda B. Unha década dourada. Agora son catorce xornadas sen gañar e seis derrotas consecutivas. Dos dez puntos de vantaxe no momento da última vitoria a ser penúltimos con tres puntos de desvantaxe a falta de seis partidos por xogar.
Rubén Albés propuxo o seu 4-4-2 máis habitual da súa carreira profesional. Co seu estilo combinativo, batendo liña con verticalidade e con dous dianteiros a diferentes alturas. Albés xa avisou na súa presentación que estaba «a traballar nunha idea que estea ao redor do equipo». É o intelixente. Adaptarse ao escenario. Simplificar o xogo e ir gañando confianza. Foi o que conseguiu Juanfran García a tempada pasada nas últimas seis xornadas, período exacto ao que agora resta por xogar. Seguramente a mesma idea que desenvolveu Mehdi Nafti con éxitos evidentes. E, a recado, o principal erro de Luis César Sampedro: modificar o guion. Cando Luis César optou por xogar máis directo xa foi demasiado tarde, xa había un desgaste e unha perda de confianza maioritarios. No pequeno ciclo de Luis César, todo involuciona desde o minuto once cando o Sabadell marca o 0-1. En Ponferrada, un erro individual de Luis Ruiz provoca un gol en contra. Hai tamén un erro na vixilancia de Hugo Rama sobre Paris Adot e talvez unha saída excesiva de Ander Cantero, ao que de todos os xeitos pouco se lle pode achacar a un porteiro que foi seguro moi maioritariamente e que podería competir perfectamente en Primeira. Pero o Lugo non reaccionou. Só unha ocasión en todo o partido: a balón parado no cabezazo de Frederico Venâncio. E o 2-0 é unha transición de aproximadamente 75 metros da Ponferradina cun dous para dous. E, moi especialmente, unha acción defensiva absolutamente inxustificable e inexplicable de Marcelo Djaló, ao que Rubén Albés deulle unha oportunidade como titular despois de que non acudise a adestrar sen xustificación algunha no adestramento previo a viaxar a Mallorca con Luis César aínda como primeiro adestrador.
Un Lugo que hoxe día é o equipo que menos compite, que menos xera e que sofre máis defensivamente. Son só tres puntos de desvantaxe, pero os rivais achéganse. Xa non son só os puntos que necesita, senón os adversarios aos que ten que superar. Agora mesmo, o equipo é penúltimo con apenas tres puntos de vantaxe sobre o pechacancelas.
Toca simplificar o xogo, non arriscar en iniciación, aproveitar o balón parado, buscar sempre liñas de pase verticais, centro-remate e buscar disparos de media distancia, como un de Juanpe na segunda metade en Ponferrada. E ir gañando confianza. Ter poucos conceptos, pero claros. O persoal é practicamente a mesma que cando en xaneiro había dez puntos de vantaxe sobre o descenso. Mesmo, chegou un futbolista desequilibrante como Arvin Appiah, que xogou notables partidos en Xirona e contra o Castelló en casa. Talvez, a súa posición ideal sexa mediapunta, onde Luis César o situou en Mallorca porque estivo activo, porque está máis preto do gol, con mellor ángulo de tiro. E máis cando ten unhas dificultades moi serias para combinar e para axudar defensivamente.
É baixa Eduard Campabadal, o único lateral dereito do persoal. Diego Alende pode xogar perfectamente aí, como fixo no tramo final na visita ao Espanyol, onde mesmo xerou dúas ocasións. Con Rubén Albés xogou como lateral esquerdo no Celta B. E, xogando a banda natural (é destro), debería atoparse mellor. Ou mesmamente Pedro López, que xogou como lateral dereito en Tarragona en Copa en setembro de 2017 con Francisco Rodríguez como primeiro adestrador. É unha oportunidade tamén para que Campabadal descanse.
Non é certo que o Lugo estea acostumado vivir nesta situación. Desde 2012 a 2017 nunca estivo nin unha soa xornada en descenso. 0 de 210. Na liga 2017-2018, está en descenso nas anecdóticas xornadas dúas e tres para logo acadar o liderado. Na tempada 2018-2019, non pisa descenso ata a xornada 35 saíndo desta localización tres xornadas despois e salvándose na penúltima. Naquela tempada 2018-2019, Javi López é cesado sendo décimo quinto e, logo, remátase a primeira volta en décimo cuarto lugar. Incluso a pasada campaña, Eloy Jiménez é cesado despois dunha primeira volta onde remata fóra de descenso e onde só está tres das vinte e unha xornadas entre os catro últimos. Nunca estivo o Lugo a máis de tres puntos da permanencia.
O Lugo sempre competiu en Segunda, salvo na dinámica actual. Sumando puntos cando non o merecía. E aí é cando se demostra a competitividade: puntuar cando es inferior. E todo pasa por volver a esa senda.