COMO BAIXAS A La AREAS? Uns van co posto, como Fran, e outros como Iván (exconcursante do reality «Adán e Eva») e Cristina, nai dun neno e dúas xemelgas, cargados de petates. Dime como es e direiche que carga de praia levas
13 jul 2019 . Actualizado ás 21:00 h.Cando o balbordo familiar aperta, o mellor é coller a porta ¡e á praia! Esta é a máxima que aplica Cristina Landeira (Vimianzo, 1982) entre semana, sempre que o tempo acompaña. Con familia numerosa e numerosos extras baixa á area da praia de Laxe ou á de Lago, en Muxía, esta empresaria con negocio familiar. «Baixo á praia coa casa ás costas, con toda a cacharrada», admite. «Poñemos a crema na casa, é fundamental por comodidade. E despois aí nos vamos con tres cubos, tres palas, as carretiñas... Todo por triplicado! E a pelota para o fútbol. Teño un petate no que cargo todo, todo o que é xoguete, e ese lévoo colgado nun ombro. E no outro ombro levo unha bolsa-neveira coas tiras anchas. E, despois, unha nena de cada man!», di sen perder nin unha palabra polo camiño. O carriño non é para Cristina unha opción viable de transporte do material de praia. «Non me é cómodo, porque non me deixa as mans libres. Compreino, pero ao final non me vai, porque non podo darlle a man ás dúas peques». As súas nenas, as xemelgas Amaia e Candela, teñen 3 anos, «e poden ir soas, pero non sempre van...».
Un cambio radical
Nuno, o neno maior de Cristina, ten 6 anos e é o que abre ás súas irmás camiño ao ancho mar. «El axuda moito, pero así e todo a min sempre me fan falta as mans!», di. Nun dos seus petates van catro toallas e a merenda. «O pai non opera nestas cousas; o pai é camioneiro, en toda a semana non está. Se está, ben, pero habitualmente non está, así que teño esa liberdade de ir cos tres fillos polas tardes á praia», conta con salero, rebozada de humor.
Compensa o despregamento? «Compensa, compensa. Saímos e así non desordenamos a casa. E os nenos volven xenial, súper relaxados, e, se vai boa tarde e estamos ben, ao mellor volvemos polas nove ou nove e media da noite», conta quen ve a praia como un «fluír da enerxía entre o corpo e o mar, que fai que te relaxes, é moi san». A Cristina a praia gustáballe xa antes da maternidade, pero desde que ten séquito este é un dos seus toques de corneta: «Bañadores e todo o mundo para a praia!».
Organizar e montar o despregamento requirirá o seu tempo. «A », min lévame moi pouco. Igual media hora... Os xoguetes van no saco, e chego á casa e nin o quito, xa o deixo así para o día seguinte. E ao día seguinte só preparo a bolsa das merendas. Traxes de baño, crema e listo! E imosenumera. De merenda ides servidos ou só co xusto? «Levamos un pouco de todo. Levamos auga, levamos pan, levamos iogures e levamos froita. E ás veces unhas chocolatinas para poder alongar tranquilos a tarde», confesa.
Ter fillos cambia a vida e a forma de ir á praia. «É que antes ía só co meu mozo, agora meu home, á praia. El e mais eu. Iamos a praias salvaxes, como Soesto ou Traba, areais nos que ás veces non hai ninguén, co mar bravo... Iamos, co posto, e a durmir a sesta. Cos fillos, o cambio é radical. Agora imos a praias tranquilas. Agora vou eu, sen el, coa miña irmá e as nenas, e coa miña nai se lle cadra», relata. Á praia de Lago van evitando a súa zona de perigo. «Imos á zona desa especie de río que se forma na parte esquerda», conta. «Polas tardes, no verán hai ruído de nenos. De solteira, sen fillos, non iría, pero agora digo: ‘Que guai, mira que ambientazo!'». Que remedio...
Cristina ten para unha novela cun mix de xéneros, como un colmado ou un bar de aldea. Precisamente, está á fronte do negocio Casa Landeira, que abriron os seus pais en Treos (Vimianzo), que «é bar e tenda, formato tradicional». «Eu son fotógrafa, pero agora co bar e os fillos non exerzo», comparte. Botámonos (sen toalla) a escoitar parte dunha historia que levou aos seus pais a emigrar a Suíza. «Volveron no 92 e no 93 montaron o bar. Eles levaban o negocio mentres miña irmá e eu estudabamos. Meu pai caeu, tivo unha lesión que o mantivo en coma dez anos. Despois morreu, e entón eu vin para a casa a axudar e quedei», conta dunha peza.
Para ela é un luxo vivir na aldea. «Treos é un sitio que cada vez ten menos poboación, que é unha pena... É que aquí vívese xenial. É un lugar estupendo para criar os nenos, faise rede con veciños deste e doutros núcleos que están próximos. Os pais, as nais, os avós axudámonos. A xente de aldea apañámonos ben. E vivir aquí é barato, só hai que adaptarse ao medio. Da aldea digo o mesmo que da praia: é unha marabilla. E por riba, gratis!». O sol non sae, pono ela.
«É un desfasamento, tarde unha hora en prepararme»
Ten 39 anos, está solteiro e non ten fillos. ¡E menos mal! Porque el soíño tarda o seu en prepararse para gozar dunha xornada ao sol. «É un desfasamento, tardo como unha hora en prepararme porque levo sempre moitas cousas», di Iván Piñeiro, que engade: «O día que teña fillos, a verdade é que non se como vou facer. Vai ser un circo, ja, ja, ja».
Entre os bártulos que acostuma levar consigo non falta nunca unha mochila chea de táperes. «Os meus amigos chámanme taperman de broma porque sempre vou cargado con eles». A explicación é que Piñeiro procura comer cada tres horas. «Entón teño que levar bastante comida, sempre me traio, por exemplo, arroz con verduras», indica. Ademais de previsións para non pasar fame, non lle falta nunca un termo con té. «Tomo moitos, entón vou variando cal lévome». Máis aló de bebida e comida, a Iván acompáñalle tamén a súa táboa de pádel surf. «Dou clases de surf, pero tamén me gusta moito facer pádel, entón veño cargado coa táboa, co remo e co neopreno». Entre outras cousas, Piñeiro tamén practica ioga e algunhas veces non dubida en levar unha esterilla ao areal para facer posturas desta disciplina. «Hoxe non a trouxen, pero é habitual que o faga xa que me gusta moito. Tamén me traio un libro porque me encanta ler e agora estou co de os Ioga sutra», aclara.
Por se isto non fose suficiente, algunhas veces Iván engade máis peso ao seu cargamento. «Como son músico e teño unha banda co meu irmán xemelgo, Vos Piñeiros Band, moitas veces lévome a guitarra á praia porque é un dos sitios nos que máis me inspiro e aproveito para compor novas cancións», comenta. De feito en breve sacará un single que seguramente teña escrito mentres estaba relaxado na praia.
Sen bañador, pero cargado
Iván vive moi cerquita do mar «en Oleiros, preto da praia de Espiñeiro en Ou Xunqueiro», comenta, pero ás veces desprázase da súa zona porque lle gusta ir tamén a areais nudistas. «Podo prescindir do bañador, pero non de todo o demais que levo sempre comigo. Espido, pero con mil cosas», chancea. Porque afirma que vaia onde vaia nunca se esquece nada: «Son moi organizado para iso».
«Eu non baixo nin toalla á praia»
Aos seus 29 anos Fran Sánchez non se complica para ir tomar o sol. «Eu non levo nin toalla á praia», afirma Fran Sánchez. Aos seus 29 anos aproveita os poucos días que Lorenzo se deixou ver pola cidade herculina para coller un pouco de bronceado na area, pero sen levar unha mochila ao ombro para gardar as súas cousas porque por non levar, nin sequera leva crema para protexerse dos raios.
«Bótoma antes de saír da casa, logo na praia; se vexo que me estou queimando; pídolle a algún amigo que me deixe a súa. E se vou só, malo será que non ma preste alguén que estea na praia», di. En canto ao de non levar toalla, explica que normalmente acode acompañado ao areal e que o seu amigos sempre lle fan un oco nas súas. «Como agora levan estas toallas tipo pareo tan grandes sempre teño algún amigo que me deixa tombarme ao seu lado». E se vai só, se apaña. «Se veño só adoito vir en bici, entón chego, doume un baño, sécome un pouco ao sol e sigo a ruta», di o cambrés.
Sen complicacións
Para Fran non é necesario ir cargado cunha chea de cousas para gozar do sol. «Levo posto o bañador, unha camiseta, as lentes de sol e sempre o móbil e a carteira porque hai que ter algo de diñeiro para tomar algo e non deshidratarse», confesa.
A pesar de que á praia non leva toalla por comodidade e non por esquecemento, admite que en ocasións si é un pouco descoidado. «Por exemplo no ximnasio algunha vez esqueceume o xel para ducharme, pero pídollo a alguén e solucionado». Como vive en Cambre e... vaia, vaia, alí non hai praia, elixe o areal ao que ir pórse moreno en función do medio de transporte que utilice. «Se aproveito para ir dar un paseo coa bicicleta, que é algo que me gusta moito, podo ir tamén á zona de Santa Cristina, en Oleiros, que é a que queda máis preto desde Cambre. Logo, outros días veño aquí a Riazor con amigos que viven na Coruña, ou xa as fins de semana desprazámonos a outras praias un pouco máis lonxe», explica.
