O fisterrán tivo que ser rescatado polo seu propio irmán ao caer este xoves dentro da súa embarcación
18 ene 2020 . Actualizado ás 05:00 h.Ao fisterrán Juan Agustín Traba Estévez, Tinito, agora xubilado moi á súa pesar, pasoulle de todo no mar, desde aquel primeiro naufraxio nas costas de África en 1977 ata as veces que tivo que ser rescatado na María ou o San Guillermo, o seu último barco como profesional. Con todo, esta vez a traxedia andoulle roldando en terra, ou máis ben no pantalán do porto de Fisterra, onde ten amarrada a súa embarcación deportiva e onde o seu irmán Guillermo o rescatou o xoves pola noite, sen forzas xa nin sequera para queixarse.
«Fun achicar a auga da lancha, porque foi moita a chuvia que caeu, e non había luz no pantalán, que agora arranxáronlle as táboas, porque estaba cheo de buratos, pero sigue moi esvaradizo. Non sei como, pero caín dentro da lancha, que por pouco cravo o alpeu no peito e non sei que pasaría, xa quedaría alí no sitio», relata este sobrevivente nato, que acaba de superar un cancro de próstata e que ha coqueteado coa morte en máis dunha ocasión, a máis grave en febreiro do 2003, cando pasou 21 horas agarrado á quilla da súa planadora, María.
Nesta ocasión unha caída, en principio menor, puido acabar con consecuencias moi graves. «Eu dixen, fago de tripas corazón e aínda que sexa voume arrastrando para saír, pero non podía. Unha vez deume un cólico de ril a bordo e tiven unha dor fortísima. O médico díxome que agora xa podía dicir que sabía o que era parir, porque é unha dor parecida. Pero esta vez a verdade é que non sei se non me doería aínda máis. Menos mal que veu meu irmán Guillermo que lle foi achicar a auga á lancha de meu outro irmán [son ocho] e me atopou, porque eu non creo que fose quen de saír de alí», continua Tinito, a quen todos os contratempos -o último en agosto do 2017 cando tiña 61 anos- sonlle poucos para privarlle da súa paixón polo mar.
«Meu pai, que se apelidaba Rey e era o rei do mar, tamén tivo un cancro de próstata e por non o tratar púxose moi malo. Pois aínda así, con sonda e todo foi pescar ata os últimos días», conta o fisterrán, para ejemplificar a paixón que senten na súa familia e en moitas da localidade por unha actividade que mamaron desde nenos.
No seu caso leva desde os nove anos e agora que se tivo que retirar por enfermidade, queda pena de non poder armar outro barco para seguir no que foi o seu traballo de sempre. De feito, xa empeza a botar en falta tamén saír á pesca recreativa. «Dixéronme que un mes de repouso, pero a ver se en 15 días....», sinalaba onte aínda co brazo en cabestrillo e un ollo inchado a causa do profundo corte que sufriu na cella e que acabou deixando un gran charco de sangue na embarcación.
«Por nada dou coa cabeza no cristal da ponte e aínda tería sido moito peor», reflexionaba onte Tinito, chanceando sobre o seu infortunio, que dependendo de como se mire, pódese considerar unha sorte tremenda, porque de todas vai saíndo máis ou menos airoso.
Aínda garda na memoria a noite do 12 ao 13 de xuño do 2013 cando lle rebentou a batería do San Guillermo, cando saíu a pescar robalizas e acabou sendo remolcado por Salvamento Marítimo, no medio de «unha néboa tan espesa que case non me vían». Ou aquel día de finais de agosto do 2017 recollérono os compañeiros do Graciela e Selene, completamente empapado, despois de sufrir unha vía de auga e a vertixe do que padece deixoulle fóra de combate para achicala. O máis que puido foi pedir axuda por radio e todo se saldou cunha visita ao hospital, ademais da perda do barco. No 2001 xa chocara contra tronco a bordo do Leste, que se foi ao fondo, fronte a Fisterra, aínda que o susto verdadeiramente gordo foi o do 2003. Aí acordouse máis que nunca da súa filla e do Santo Cristo de Fisterra.
«Os amigos dinme que teño sete vidas, pero xa gastei catro polo menos», chanceaba onte, á vez que se mostraba tremendamente agradecido co seu irmán neste caso, coa súa muller, María, que tan mal o pasa ante ese empeño continuo polo mar, e coa súa filla, Claudia, que foi quen logrou convencelo de que fose ao médico, o que posibilitou que lle detectasen e tratasen o cancro de próstata. «O médico díxome que lle podía estar ben agradecido á miña filla porque me salvara a vida», recoñece.
Con todo, e alleo a supersticiones porque a maior parte dos accidentes graves tívoos en días 13, non perde a súa alegría, case patolóxica, que lle converteron nun auténtico showman do turismo fisterrán, fundamentalmente a través da pescadería que rexentan, Reymar.
«Para vida sa, pescado á fisterrá. O mellor do mar na pescadería Reymar», recita con graza uns lemas, cos que interactúa cos clientes e que lle valeron mesmo algunha mención cariñosa en portais turísticos.
providencial
«Eu sentía: ‘ai, ai, ai!’, pero hasta non o vía porque non había luz. Dou volta para atrás e: meu irmán tirado na lancha cun ombro fóra do sitio e unha poza de sangue porque tiña un corte amais do ollo. Pedín auxilio e sacámolo entre os tres colléndoo polo pantalón porque no brazo non lle podíamos tocar», relata o seu irmán Guillermo que o salvou.