O futbolista lembra con cariño a súa época no Boiro, pero tamén os malos momentos
19 ago 2019 . Actualizado ás 05:00 h.Ten 32 anos e pode presumir dunha longa traxectoria no mundo do fútbol. Tras varias tempadas tanto no conxunto do Boiro como no Dépor e no Montañeiros, Herbert Willisch acaba de fichar polo Fisterra. O ribeirense defínese a si mesmo como eses xogadores que encantan á afección, pero que o adestrador sempre deixa no banco, e admite que un dos seus maiores retos é compaxinar o seu traballo actual cos adestramentos no club.
-Como empezou a xogar ao fútbol?
-É algo que me empezou a gustar desde pequeno. Cando tiña 4 anos mudámonos á Coruña e unha das primeiras persoas que coñecín foi Rubén Rivera, o xogador do Bergantiños. Fixemos amizade desde entón e el levoume ao Montañeiros. Logo púñanme a xogar con el nos partidos, aínda que eu era un pouco máis pequeno e tíñanme que falsificar a ficha.
-Pensaba que ía ser unha afección ou que ía chegar lonxe?
-Sendo tan pequeno, creo que nunca se pensa niso. Eu o único que facía era pedir balóns polos meus aniversarios e irme a xogar por aí co can. Cando deixei a categoría de alevín e cheguei ao Dépor as cousas xa se puxeron máis serias. Pero mesmo agora, eu non pensaba en moverme tanto como acabei facéndoo. Foi algo que xurdiu e eu acepteino porque me convenceu a oportunidade que me deron.
-Como se definiría a si mesmo dentro do campo?
-Cando es un xogador de calidade e queres inventar, sempre che achacan que non defendes ou que che levas o balón. Os xogadores así, sobre todo arriba, necesitan ter a confianza do técnico e dos seus compañeiros. Depende moito do adestrador que toque, pero, en xeral, cando as cousas saen ben, todo o mundo che quere e, cando saen mal, vasche directamente ao banco.
-Como lembra a etapa na que estivo no Boiro?
-Creo que intentas quedar coas cousas boas. É verdade que o primeiro ano ascendemos e foi unha tempada boa, a afección tamén o lembra como unha etapa incrible. Pero daquela a cousa foi de mal a peor: estivemos moito tempo sen cobrar, faciamos 200 quilómetros para nada, a directiva enganábanos. Hoxe en día, aínda non entendemos ben as razóns de todo aquilo.
-Foi polo que deixou o equipo?
-Aínda que cobres, se tes un mal ano tamén o acaban pasando mal os teus amigos, os teus pais, a túa noiva. Cando me marchei do equipo tiven a oportunidade de irme a Castela, pero polo diñeiro que era preferín quedar aquí. Xa teño a vida feita e tiven a sorte de atopar un traballo no que xa levo case un ano. Logo xurdiume a posibilidade de poder xogar no Fisterra.
-E como entrou no equipo?
-Eu non quería volver viaxar, porque desde onde vivo é algo máis dunha hora de camiño para acudir aos adestramentos. Aínda así, chamáronme, explicáronmo todo e vendéronmo moi ben. Ata lles deron o premio a mellor afección e todo o que me contaron outras persoas do equipo é bo.
-Pensa no seu futuro no club?
-Aínda non mo expoño. Acabo de chegar e aínda estou a empezar a coñecer como funcionan as cousas no club.
-Cales son os obxectivos que se marcan para esta tempada?
-O primeiro, sin duda, é salvarse canto antes. Ao ter ascendido, Preferente supón un importante salto de calidade e creo que son os mesmos xogadores, salvo catro fichaxes novas. De todos os xeitos, aínda non nos coñecemos o suficiente, temos que empezar a xogar xuntos. Eu, co traballo teño unha desvantaxe, porque soamente podo asistir á metade dos adestramentos, así que non estou tan integrado, pero de momento só teño palabras boas.
Fisterra: A pesar das dúbidas iniciais, Willisch acabou fichando no equipo polo interese que puxeron nel. Segundo o xogador, «eu non quería viaxar, así que viñeron ata A Coruña para falar comigo. Pareceume unha boa oferta e unha oportunidade que debía aproveitar. Ademais, facíame ilusión ter unha afección. Ao final, no Montañeiros só che vían os teus pais».