«Non pode ser que gastemos máis cartos en cans que en emerxencia social», advirten
11 ene 2019 . Actualizado ás 05:00 h.«Non pode ser que gastemos máis cartos en cans que en emerxencia social», espetoulle, máis ou menos con esas palabras, a interventora de Muxía ao xefe da Policía Local. Evidentemente, como sinala o alcalde, trátase dunha esaxeración para dar a voz de alarma sobre as consecuencias económicas que o cumprimento da Lei de Protección e Benestar dúas Animais de Compaña en Galicia trae ás arcas de concellos pequenos que, ademais no caso de Muxía e Fisterra, sofren unha problemática específica asociada ao final do Camiño Xacobeo.
Contan por decenas os cans que cada ano chegan cos peregrinos, case sempre porque llos atopan na ruta e lévanos de acompañantes ata estas localidades, pero «o peregrino sube no autobús ou para o hotel pero o can queda», como sinala o rexedor muxián, Félix Porto. «Compramos penso coma se tivésemos unha granxa», quéixase, á vez que define a situación como outro abuso máis da Xunta de Galicia cara aos concellos. «Esta xente ten unha cámara lexislativa e ditan leis para facer responsables aos demais sen lle asignar os recursos. Así goberna calquera, ata un tonto fai reloxos. Mándannos a nós a carga sen dotación orzamentaria nin de persoal, co cal non temos capacidade nin humana nin económica para asumir isto», denuncia, o alcalde para quen «amén dous desalmados» que cometen abandonos, o problema non está cos veciños de Muxía, porque unha persoa que quere coidar dun animal non ten problema algún en pórlle o microchip e rexistralo, senón coa xente de fóra, precisamente por ese efecto do Camiño.
No caso de Muxía contan cun refuxio con instalacións modernas porque se construíron recentemente, pero, de todos os xeitos tratan de que os animais recuperados pasen alí o menor tempo posible, xa que non deixa de ser un recinto moi pequeno. Por iso é polo que o habitual é que se faga cargo de estancias máis prolongadas ata que aparece un adoptante Xestión Ética do Abandono (XEA), con sede en Brandomil. Unha empresa que goza dunha gran valoración entre os numerosos concellos da zona que fan uso dos seus servizos, pero que, como parece lóxico, cobra polos seus servizos.
A cota de 5,90 euros por animal e día, que pode reducirse mediante convenios ou en función do volume, como xa ocorre con algúns municipios, entra dentro do razoable atendendo á alimentación, os coidados e o espazo do que dispoñen os cans en Brandomil, pero cando hai que multiplicala por moitos animais supón diñeiro.
Por exemplo, o Concello de Fisterra tiña a semana pasada ao seu cargo, entre os cans recuperados do coñecido caso no que apareceu un animal aforcado, e os cachorros abandonados na rúa de Arriba, nada menos que 26, o que levou ao concelleiro de Seguridade, Xan Carlos Sar, a pór o berro no ceo, sobre todo pola pasividade a este respecto da Mancomunidade de Fisterra. De feito, en Fisterra mesmo ían xa un paso por diante doutras zonas, ao iniciar o control das colonias de gatos rueiros, pero tiveron que retardar as súas intencións precisamente polo elevado gasto que supón atender estes abandonos. Por iso é polo que Sar se queixou repetidamente que, despois dun mandato municipal practicamente enteiro e con varias presidencias polo medio, agora a de Dumbría, na mancomunidade non sexan capaces de sacar adiante unha iniciativa de verdade para facer fronte a este problema de xeito conxunto. É máis, mesmo cre que xa se trasladou a sensación de que en Fisterra tratan o caso cunha sensibilidade especial e, como se fan cargo deles, non pasa nada porque acaben alí os cans que aparecen abandonados pola zona. Cando realmente si pasa porque ao Concello lle supón unha sangría económica.
Destino Inglaterra
Unha das fórmulas que atopou XEA para darlle saída a tantos animais é a da adopción internacional. Así algúns cans de caza que aquí acaban abandonados en Reino Unido son moi valorados como mascotas. Asociacións deste país e doutros do norte de Europa, como Holanda, cobren a maioría dos gastos e onde non chegan elas o resto téñeno que pór os concellos que así deixan de pagar a estancia dos animais en Brandomil.
Axentes da Policía Local quéixanse de que esta carga sempre recae sobre eles
Hai concellos, como o de Carballo, que contan cun servizo profesionalizado, neste caso de Servigal, que se encarga de facer fronte a estas situacións. Por exemplo durante o ano pasado recolleron a través de lacería un can mestizo en mal estado de saúde na Brea, o 3 de decembro, e un pitbull en Vivente, só catro días despois, a partir dun aviso da Garda Civil. Grazas a iso desde que leva en funcionamento logrouse adxudicar en adopción un total de 229 animais, mentres que outros 198 foron reclamados polos seus donos. Iso si, despois de que se recollesen na rúa nada menos que 766.
Agora ben, hai outros municipios máis pequenos que non contan con eses medios e entón son os axentes da Policía Local, ou na súa falta Protección Civil, os que teñen que cargar co problema, sen contar cunha formación adecuada e tampouco con medios materiais específicos. «Dannos cursos na academia e na Deputación sobre o que lle temos que esixir aos propietarios e iso, pero sobre trato e iso nada», explica o muxián Manel Blanco , que entende que recorran a eles porque son os que están na rúa, aínda que non teñen a competencia atribuída. «A que vai chamar o 112 un día pola tarde?, a nós claro», detalla.
Expedientado por non rexistrar aos seus animais
Esta mesma semana a Policía Local de Muxía abriulle expediente a un veciño da localidade por non ter aos seus cans debidamente rexistrados e identificados. O luns pola mañá os axentes difundiron esta imaxe dos animais que apareceron en Santa Mariña, porque se cría que estaban abandonados. Aínda que un deles tiña microchip, os datos non figuraban nin no rexistro autonómico nin no estatal, co que xa pensaban en falar co veterinario que o implantou para así dar co dono. Non fixo falta tal manobra porque o propietario, ao que se lle escaparon dunha leira, apareceu e o asunto tivo un bo desenlace. Iso si, deberá responder por esa falta de rexistro.