IN MEMORIAM | Gran persoa e artista, deixou inacabado un último Carrumeiro, o seu faro idolatrado
30 oct 2018 . Actualizado ás 05:00 h.O pasado 12 de outubro, xusto un mes antes de cumprirse os 101 anos do seu idolatrado faro Carrumeiro, José Caamaño López, máis coñecido como Pepe do Raio, despediuse para sempre debuxando na súa cara un infinito sorriso.
Desde moi novo a súa vida estivo vinculada ao mar, compartindo longas xornadas de pesca cos máis experimentados pescadores da Ría de Corcubión, entre eles o seu pai, sendo tan só un neno de 10 anos. Máis tarde comezou a cantar na actualmente desaparecida Orquestra Palma, á vez que traballaba tanto na construción como no mar. Todo iso compaxinado coa obrigatoria asistencia nocturna á antiga escola na rúa Perigros de Corcubión.
Finalizada a súa mocidade e o servizo militar -exercendo labores de electricista na Estación Naval da Graña (Ferrol)- xunto á súa inseparable esposa Inés decidiron como outros moitos galegos emigrar na década dos sesenta. Primeiro Suíza como pintor, Barcelona e finalmente Sutton, en Londres, foron os seus destinos, onde desenvolveu a súa vida e os múltiples oficios dos que fixo gala ao seu regreso a casa. Establecida a familia de novo en Corcubión a principios dos anos setenta desenvolve a súa vida profesional vinculada á construción á vez que dá os seus primeiros pasos cara á súa gran paixón, a ebanistería.
Durante uns talleres de carpintería organizados polo Concello e da man do por entón alcalde Rafael Mouzo, onde Pepe exerceu como profesor, decidiuse a montar un pequeno taller no baixo da súa casa. Alí comezou a facer chalanas, senllas e infinidade de réplicas de buques de época e modernos. Non tardou en facer o seu primeiro Carrumeiro -«a ollo»-, como adoitaba dicir e realmente facíao, tan só cunha fotografía de forma totalmente autodidacta.
Sin duda foi a súa gran paixón facer réplicas do seu querido Carrumeiro. Cando pasaba xunto a el mentres navegaba xamais perdía a oportunidade de admiralo desde o seu barco e coller referencias visuais para logo plasmalas nas súas diferentes creacións deste centenario faro. Creou infinidade deles de diferentes formas e tamaños, cores e tipos de madeiras. Tal e como el afirmaba non había dous carrumeiros iguais creados por el. A razón reside en que estaban cada un deles feitos integramente a man. Como calquera artista que se prece, cada un deles reflectía o seu estado anímico e creatividade do momento; e é que el era o era. Ningún dos seus carrumeiros ten os mesmos chanzos, escalas, nin terminacións; todos son diferentes. Quen ten un deles neste momento, ten unha peza única e irrepetible.
Unha persoa cun halo de vida e «maxia», cuxa aceno de identidade era o seu enorme malgaste de bondade e xenerosidade sen límites tanto en casa, como con cada un dos veciños do pobo, aos cales se puña ao seu servizo desenvolvendo a súa polivalencia profesional e cultural para axuda, auxilio e goce de quen o necesitase.
Unha chuviosa tarde
Finalizando a súa terreal andaina e co seu último e inconcluso Carrumeiro, Pepe puxo rumbo eterno ao Carrumeiro unha chuviosa tarde do trece de outubro do presente ano. Nun multitudinario enterro ao que ningún veciño quixo faltar para darlle o seu último adeus, despediuse tal e como pasou por esta vida, con esa faísca que lle caracterizaba. Non faltou nin un detalle, intensa e abundante choiva durante o seu enterro, un raio no horizonte que se ía afastando mentres todos chorabamos a súa irreparable perda; e un trono como banda sonora, que anunciaba o seu abrazo xunto ao seu pai e seres queridos. Descansa en paz querido capitán.