Os ataques de lobos preto das casas xeran alarma en Corcubión

Juan Ventura Lado Alvela
j. v. lado CEE / LA VOZ

CORCUBIÓN

Mila Méndez / Álex López-Benito

O experto Francisco Javier Lema confirma a presenza, pero chama á tranquilidade

24 sep 2017 . Actualizado ás 05:00 h.

Hai lobos merodeando pola contorna de Corcubión e se produciron ataques a animais, probablemente os máis continuados da historia recente na localidade, co que o asunto chegou mesmo ao pleno municipal a través do concelleiro do PACOR, José Ramón Rojo , que foi testemuña da presenza do cánido e deu a voz de alarma reclamando medidas. Con todo, como explica o exalcalde, Francisco Javier, Chisco, Lema Fuentes , experto no estudo destes animais, esa presenza existe, está constatada, pero non é nada que se escape da normalidade nin motivo para desatar unha alarma social.

No último ano rexistráronse ataques no Vilar, onde recentemente foron acadados varios cordeiros e desapareceu un can; en Oliveira (unha egua), en Quenxe (tres ovellas, dúas delas próximas a parir) e na Amarela (varias cabras). O propio Lema ha sufrido tres no seu rabaño de ovellas, o último hai só 15 días, a pesar de que, salvo nunha ocasión, os animais estaban acompañados por un mastín.

O concelleiro do PP José Manuel Romero, relata como ao seu pai, que ten vacas e ovellas na zona de Quenxe, tamén lle afectou e como no mes de abril ou maio, non o lembra exactamente, topáronse con que estaba depredando o rabaño doutro veciño. «Fomos todos a correr e espantámolo», conta Romero , quen di que son varios os propietarios que se están desfacendo dos seus animais «porque aquí gando apenas hai, o que máis e o que menos ten unhas cantas ovellas para limpeza das fincas máis que nada e se tés que andar así encerrándoas e dándolle de comer na casa son gastos e non compensa». Incide en que o principal problema é que apenas hai distancia entre o monte onde se refuxian os lobos e as casas, co que, ante a escaseza de alimento «porque non hai coellos nin lebres, como moito algún xabaril» cada vez aventúrase máis cara ás poboacións para buscar comida. De feito, polas conversacións mantidas con biólogos e veterinarios, móstrase convencido de que estes depredadores tiveron que ser introducidos «porque falas cos vellos e aquí na vida houbo lobos. Ademais tampouco é o seu hábitat, porque quere cancha, máis monte».

Lema Fuentes tamén sinala que non tiveron tanta presenza destes animais desde que el era neno e o feito de que nun dos últimos ataques, no rabaño de Manolo dá Mina no Vilar, observasen a dous exemplares xuntos, lévalle a pensar, aínda que non o ten aínda contrastado, que non son itinerantes senón que formarían parte dunha manda establecida pola zona do Val de Duio, Sardiñeiro, Lires... xa que toda a contorna é un espazo continuo de hábitat para estes animais e en Corcubión mesmo hai un topónimo, Campo do Lobo, que indicaría a súa presenza histórica. De feito, cos medios de seguimento que ten detectaron en Corcubión a presenza dun exemplar de Muxía, aínda que non chegou a depredar.

Ao seu xuízo, o feito de que se repitan os ataques obedece a que atoparon alimento, en leste caso rabaños de ovellas, fundamentalmente, e cada certo tempo volven a eses puntos en busca de comida. En calquera caso nega que haxa motivos para o alarmismo e que, como citaba Rojo no pleno, os lobos non distingan a un neno pequeno dun animal. «Unha cousa é que non teñan a visión estereoscópica dos humanos, que nos permite diferenciar as cousas sen que se movan, e outra que non distingan», sinala.

Os últimos casos de afectación a humanos son de tempos da rabia na Idade Media

A posibilidade de que un lobo ataque a un ser humano, mesmo aínda que sexa un neno pequeno, é moi inferior á de que sexa atacado por un can, entre outras cousas porque percibe o perigo de ser cazado e a súa tendencia natural é a fuxir para procurarse unha distancia de seguridade, como saben ben quen se dedican á súa observación.

De feito, os últimos casos documentados na zona de Dumbría e Vimianzo -á marxe dun de Cabaleriza (Cee), onde o animal atacou para defenderse- datan da Idade Media, dos tempos da rabia selvática, unha enfermidade que leva lustros erradicada en España e que desataba un comportamento extremadamente violento non só do lobo, senón doutras moitas especies afectadas como cánidos, raposos ou mesmo ovellas. De feito, boa parte da lenda negra que aínda persiste ao redor deste gran depredador, como a do Vaker, ese suposto monstro que devoraba peregrinos, moi probablemente teña esta orixe.