Acaba de cumprir 97 anos, segue en activo e «mentalmente mellor que nunca». O avogado coruñés José Manuel Liaño Flores ten unha intensa relación con Cerceda
19 novs 2018 . Actualizado ás 12:53 h.Unha entrevista a José Manuel Liaño Flores daría para un libro. Dos gordos, ademais. Nos 97 anos que cumpriu o pasado xoves foi, entre outros méritos curriculares, xuíz, concelleiro e alcalde da Coruña, e segue sendo avogado. Si, en activo, dos que vai ao despacho a diario. Por onde empezar, entón? Obviamente por felicitarlle e preguntarlle o segredo para chegar a esa idade en plena forma.
Liaño, ademais, ten unha relación intensa con Cerceda, onde posúe unha casa, en Lavandeiras, ao lado do pazo, a poucos metros da capital municipal. O seu fillo ten outra. A súa primeira muller, falecida, era precisamente cercedense. E a súa filla é a esposa de Fernando González Laxe, o expresidente da Xunta.
-Que tal levan 97 anos?
-Ben cando estás ben e non tan ben cando non o estás. Pero comparándome cos meus compañeiros de xeración teño que facer un balance positivo. Máis que nada porque son o único que queda vivo de toda a miña promoción da carreira. Son o sobrevivente. Como son o decano de idade dos avogados coruñeses, o que me enche de satisfacción. Conservo as destrezas mínimas que me permiten manterme en activo, tanto no exercicio da avogacía como dando conferencias ou escribindo artigos.
-Véselle estupendo.
-Estou en plenitude de facultades, dentro das limitacións que impón a idade. Non me podo botar as carreiras que me botaba antes, nin xogar ao fútbol ou ao tenis. Nin ao frontón, que sempre foi a miña debilidade desde que me afeccionei no colexio dos Salesianos. E mentalmente atópome mellor que nunca, porque teño o coñecemento dos anos pasados, renovado con todo o que estudo cada día.
-Cal é o segredo? Unha boa xenética?
-Non, iso non pode ser, porque a miña nai morreu moi nova, aos 47 anos, e o meu pai tiña 60 cando faleceu, o que tampouco é unha idade vetusta. Será a miña forma de vida.
-Conte, que forma de vida é esa?
-Basicamente que sempre me mantiven en tensión no estudo e no traballo. Se seica fun demasiado esixente, tanto comigo mesmo como cos demais. Recoñezo que podo ter amargado un pouco a existencia aos meus compañeiros e colaboradores. Pero é algo que me impoño tamén a min mesmo.
-Hai certos mitos sobre vostede, como que dorme todos os días coa fiestra aberta ou que se baña no inverno no Orzán...
-Non son mitos. Esta semana mesmo me tiven que levantar ás tres da mañá unha noite para abrir a fiestra un pouco máis, porque facía unha calor terrible. E o baño doumo sempre que o tempo o permite. A diferenza é que este ano me collín un catarro nun destes baños, porque viña da piscina, cunha temperatura fantástica, e metinme na auga xeada do Orzán. E vese que xa non aguanto certos contrastes.
-Tamén din que o apunta todo en cadernos.
-Levo un diario desde que empecei a universidade, e conservo todos os cadernos. É o primeiro que fago ao chegar a casa pola noite. Apunto non só o ocorrido no día, senón un comentario respecto diso coa miña opinión sobre o que me pasa á miña e o que pasa no mundo. Sonme moi útiles para facer as miñas memorias ou o que eu chamo Breverías, emulando ás Greguerías de Gómez da Serna. Son artigos que levo tempo escribindo, documentando e comprobando coa axuda destes diarios.
-E veremos publicadas esas Breverías?
-Agardo que si, se me dan un ano ou dous máis de vida.
Asegura Liaño Flores que nunca tivo vontade de dedicarse á política, pero aínda así chegou a alcalde da cidade: «Acabábase de morrer Franco e publicouse o decreto de convocatoria de eleccións municipais. Presenteime porque mo pediron un grupo de concelleiros. Cando se convocaron as seguintes eleccións presentei a miña dimisión», explica.
-Por que non seguiu?
-Porque non me gustou a vida política. Si a xestión, pero non a política. Proba diso é que nunca estiven afiliado a ningún partido. Identifiqueime sempre coa cidade e cos seus problemas, pero nunca cunhas siglas. E menos agora, co espectáculo bochornoso que ofrecen os partidos.
-No seu mandato fíxose a presa de Cecebre.
-Si, pero ese proxecto podíalle ter tocado a calquera outro. Iso si, creei a Empresa Municipal de Augas da Coruña, municipalizando o servizo que estaba en mans privadas. Diso si que estou orgulloso.
-Que máis recordos ten da súa alcaldía?
-A visita dos reis para a inauguración da avenida do Exército, a ampliación de Linares Rivas, a celebración do consello de ministros da amnistía, a piscina municipal, a inauguración do parque de Santa Margarita ... E faciamos algo que parece que o copiou a corporación actual co do Dillo Ti. Chamabámolo Os luns do Alcalde. Recibía a todo o que acudía ao Concello. Estabamos ata as dúas da madrugada escoitando á xente. Era efectivo, puña cara a cara ao administrado cos responsables de cada servizo. As cousas solucionábanse falando e aforrabamos unha chea de papelorio e tempo.