Os campións de España da especialidade son da Costa da Morte
11 abr 2021 . Actualizado ás 21:00 h.O club Arte e Movemento de Cee tróuxose 24 medallas, 14 delas de ouro, do Campionato de España de Bailes Caribeños que se celebrou o mes pasado en Alacante . Catro dos seus membros representaron a España na última competición internacional da especialidade, no 2019, en Xénova e iso cualificounos como deportistas de alto rendemento por parte do Consello Superior de Deportes. A Laura Marcote Domínguez, de 18 anos, esa distinción permitiulle non ter que agardar á segunda convocatoria para entrar na carreira de Matemáticas en Santiago. É máis que probable que sexa a única bailarina de toda a facultade. A esta moza ceense tamén a fai única ter competido co dedo meñique do pé esquerdo roto e levarse un ouro no dúo con Melani Lois, de 24 anos e de Santa Comba e haber sigo segunda con Vicente López, de 19 anos, que pola semana está en Lugo, estudando o dobre grao de enxeñería agrícola e forestal, e o domingo pola tarde vaise á Peroxa-Ourense, para estar en familia.
Pero o número uno desta última edición é Alberto Martínez, de 19 anos e de Riotorto, en Muxía . Tres veces campión de España na categoría absoluta e estudante na Coruña dun ciclo superior de Desenvolvemento de Aplicacións Multiplataforma, unha especialidade que non coñece o paro.
A cuarta do póker de ases do baile é Melani. As máis veterana. É xornalista e traballa levando a comunicación dunha empresa de Vimianzo .
Eles son só catro dos 80 deportistas federados que están en Arte e Movemento, o que o converte no maior club de España na especialidade de bailes caribeños, o que implica salsa, merengue e bachata por milleiros, pero tamén moito sacrificio. O do dedo roto de Laura e as viaxes que se pega Vicente todas as semanas son só unha parte, talvez a máis rechamante, do que implica chegar ao nivel que acadaron.
Houbo que superar moitas cousas. A vergoña, por exemplo. Laura e Vicente son parella de baile desde hai moitos anos. Empezaron xuntos con once e non foi doado. «Tes que mirar á cara ao teu compañeiro. Incomodábame. Dábame tanta vergonza mirar a Vicente que só o facía para poder bailar», di Laura. Agora, con só unha mirada enténdense á perfección. Lembra el que pasaron case todo o primeiro ano sen apenas falar e iso que ambos son moi dados ao palique. Ambos, do mesmo xeito que Alberto e Melani, son especialistas en ritmos caribeños, pero danlle a todo, incluídos os latinos (samba, chachachá e pasodobre) ou os estándar (vals, tango...).
Desde os 3 anos
Vicente é o que leva máis tempo. «Empecei aos tres anos. Bailaba con miña irmá que tiña seis e me sacaba unha cabeza. Agora é ao contrario». Non conseguiu que lle gustase ata os 14 anos, cando empezaron a viaxar polos campionatos. A el, o que lle ía era a percusión, tocar na banda, pero agora valora moito o subidón de adrenalina que lle dá cando entra na pista durante a competición.
Recoñece que hai moitos menos mozos que mozas, sobre todo a partir de determinada idade. Entre o baile e o fútbol, a maioría decantáronse polo fútbol, pero Alberto fixo xusto o contrario. Os seus amigos Raúl e Iván, cos que compartía os adestramentos no Muxía comezaron a ir a baile a Cee e el animouse pouco despois. Acabou deixando o balompé. Recoñece que influíu o ambiente «e que os vestiarios foran mixtos» e tamén que a súa habilidade lle axudou a ligar e que nas verbenas chegou a facer corro, do mesmo xeito que lle pasou a Laura e a outros compañeiros. Ela mesma sinala que o feito de ser un bo danzarín sempre é un punto a favor dun mozo.
Alberto empezou con 12 anos e a súa progresión foi enorme, aínda que ten xa iso de nacemento. «Sempre fun bastante coordinado, aínda que non soubera bailar tiña a facilidade de reproducir calquera paso». É o mellor de España en individual, en parella e a dúo.
Mil euros por un traxe e zapatos cada tres meses
Vicente López traballa no verán para poder pagarse os gastos derivados da súa paixón polo baile, que non son poucos. O seu traxe para competir custoulle uns 400 euros e non é dos máis caros. Melani, pola súa banda, recoñece que un traxe longo para a modalidade estándar anda polos 1.000 euros sen ser tampouco nada extraordinario. Evidentemente hai que ter varias para as competicións e por se hai algún accidente, o que supón un investimento importante. Tema á parte son os zapatos. Melani recoñece que adoitan utilizalos pequenos, dous números menos do que corresponde . Hai que aguantar a dor, pero, a cambio, tes a seguridade de que non se moverá. Cando empeza a facelo, porque o material se dá, pasan a utilizarse para os adestramentos, pero a súa vida tampouco é demasiado longa. Calcula que ten que cambiar cada tres meses e que cada par anda polos 60 euros.
Á marxe están, evidentemente, as viaxes para as competicións e os demais gastos. A pesar diso, os mozos sinalan que bailar é unha paixón e que non pensan deixala.