«Débolle lealdade ao teatro, cando estiven mal sacoume do buraco»

O de Juan Fernández Mejías (Sevilla, 1957) é un dos rostros máis familiares da produción audiovisual española, pero a súa traxectoria sobre as táboas é tanto ou máis intachable aínda. Chega a Carballo con Fedra , unha gran traxedia grega na que xoga un papel transcendente, e da man dunha excepcional compañeira de repartición: Lolita Flores.

-É «Fedra» un canto á liberdade de amar?

-Efectivamente. Está inspirada nunha primeira entrega que fixo Eurípides na súa época, e que foi rexeitada polo público porque non concibían que unha muller renegase do seu marido e declarase o seu amor polo seu fillastro. Posteriormente escribiu outra ?que foi a que tivo éxito a nivel internacional? na que Fedra sumíase nunha gran depresión e non expresaba nin verbalizaba todo ese amor e eses sentimentos. Paco Becerra o que fixo é rescatar esa primeira idea que tivo Eurípides. É unha Fedra valente que pon en risco a súa vida e o seu matrimonio. Cambaléanse os cimentos da súa vida por amor, e non ten ningún pudor en verbalizarlo e facelo público. Hai unha frase do texto que di: «Ningún home nin ningunha muller debería sentirse avergoñado por sentir amor».

-Cal é o seu papel?

-Eu interpreto a Teseo, o rei da Illa do Volcán, que é onde viven estes personaxes. E son, ademais, o marido de Fedra [interpretada por Lolita Flores] e o pai de Hipólito. Teseo é un home de estado, que como bo monarca da época dedicábase máis aos asuntos do seu país que á súa familia. Daba moita máis prioridade ás súas viaxes de negocios que a consentir á súa muller. Creo que froito desa soidade que sente Fedra comeza a crearse toda esa historia imaxinaria co seu fillastro.

-Un personaxe complicado o que interpreta. De que xeito preparoullo?

-O certo é que foi todo un reto. Tal e como está escrito, Teseo é un rei moi firme e recto. Falan mesmo de que é violento e moi tirano. Pero eu xa estou un pouco canso de facer malos, tiranos e perversos [ri] así que xunto co director e o autor, que estivo a nos axudar en todo momento, fixemos un gran traballo en equipo e propúxenlles que este home rompese. Ao mesmo tempo que a súa muller remove os cimentos do reino coa súa revelación, el mesmo debería derrubarse tamén. Fixeron falta moitas improvisacións e moito xogo. Quixemos traer aos personaxes á terra, no canto de colocalos nese halo grandilocuente que normalmente teñen as traxedias gregas.

-«Fedra» estreouse no Festival de Teatro Clásico de Mérida, nun verdadeiro templo da dramaturgia. Que sentiron?

-A crítica hao cualificado como o mellor espectáculo que pasou este ano polo festival, xunto coa peza inaugural, que correu a cargo do Ballet Nacional. Foi marabilloso, máxico. Ese espazo é que é moi especial.

-O sábado estreo en Galicia, e no marco do FIOT.

-Pois para min é unha incógnita, porque nunca hei ir a Carballo [ri]. Agardo que teña boa acollida, porque nos lugares que estivemos ata agora nos foi moi ben, e agardo que aquí nos reciban tamén así de ben. Ademais estaremos tamén por Vigo e Lugo. Gustoume levala tamén aos teatros da Coruña, pero non se pode estar en todos lados [ri].

-O FIOT proponse este ano atraer aos mozos ao teatro. Cal cre que é a clave?

-Pois fíxache, porque aínda que esta é unha obra clásica, e a traxedia xa de seu ten tinguiduras clásicas, fíxose un espectáculo moi contemporáneo. En Mérida daba a impresión de que estabamos noutro planeta: polo vestiario, pola posta en escena tan minimalista... No que levamos ata agora comprobamos que a á xente nova se que lle gusta, porque é un texto moi directo, nada grandilocuente, nin barroco. Vai directo ao corazón e á mente. Iso facilita moito o labor para que a xente nova faga seus estes textos clásicos.

-Teatro, cine, televisión... Probouno todo. Con que formato quedaría?

-[Ri] Eu veño do teatro, corenta e tantos anos, xa case nin me acordo. Creo un actor non se debe pechar a ningún medio. O actor é actor alí onde o poñan. Aínda que se tivese que escoller, quedaría co teatro. O cine e a televisión son máxicos, pero as vivencias que eu vivín no teatro non as vivín noutros lugares. Dicía Concha Velasco que o teatro fora como o mellor dos seus amantes, e ten un pouco de razón. A min nunca me fallou. Cando houbo un momento malo sempre saíu un proxecto de teatro que me sacou do buraco. Débolle lealdade.

-Teñen en «Fedra» rostros moi coñecidos, que sempre veñen ben como reclamo.

-É que con ter unha cabeceira como é Lolita Flores xa estamos a vender practicamente todo o despacho de billetes. Á parte de que está espléndida no personaxe, o público queda moi sorprendido porque teñen unha imaxe dela moi diferente á que ven no escenario. Tennos acostumados a esa Lolita cantante e divertida; aquí interpreta a un personaxe moi duro. Temos tamén a Tina Sáinz, que é unha mestra e un referente para todos nós. Tamén Críspulo Cabezas, ao que eu admiro profundamente; e a Eneko Sagardoy, que levou este ano o Goya por Handia. E ademais, un vestiario de Almudena Rodríguez que, como se di no meu pobo, que eu son de Sevilla quita toas as tapaeras do sentío! Escenografía marabillosa, dirección, iluminación... De ilusión.

-Todo esgotado, unha mágoa.

-É unha pena que vaiamos só un día, porque moita xente queda sen entrada. Pero bo, ¡estaremos por Vigo e Lugo!

---

---

---