Os veciños de Carballo envórcanse en axudar a unha familia que levaba cinco días nun coche
20 sep 2018 . Actualizado ás 05:00 h.Mario é un mozo de 23 anos que, ata onte, levaba cinco días pedindo nunha rúa de Carballo. «Pido para comer», líase no cartel que o acompañaba nunha esquina da rúa Fomento, ao lado da praza de Galicia, e xunto a unha maleta aparentemente enche de algo. Onte pola mañá animábase a contar un pouco da súa vida e situación, nun español moi correcto, pero sobre todo a base de frases curtas e de bastantes monosílabos. Un pouco atafegado, tamén.
Mario falaba rodeado de veciños que se decataron da súa situación e mobilizáronse para axudalo. Non era para menos: levaba esas cinco noites durmindo nun coche, a poucos metros do Pazo de Cultura, xunto á súa muller e a súa filla de 19 meses. Algo nunca visto na localidade, a pesar de que a mendicidade itinerante (hai quen a define como profesional) empeza a ser perceptible e frecuente na capital de Bergantiños, algo inexistente hai apenas un decenio. A existencia da nena foi sobre todo o que motivou unha onda de solidariedade a través das redes sociais que se traducía en ofrecementos moi diversos de roupa, comida e diñeiro.
Mario contaba pola mañá que é natural de Bulgaria , dun pobo a 45 quilómetros de Sofía, a capital, aínda que o seu documento de identidade é romanés (e o seu último censo correspondía a unha cidade de Castela e León), a nacionalidade da muller. Leva tres anos en España, sobre todo no campo e a construción, «facendo de todo». Antes de chegar a Carballo estivo na Coruña, e foi aí onde lle dixeron que acudise á localidade bergantiñá a buscar traballo. Como non lle aparecía nada, empezou a pedir, explica. Asegura que ten coñecidos aos que aínda non puido ver, e que o que lle gustaría é ter un traballo na construción. Buscou alugueiro en varias webs, pero sen resultado. «A ver se sae algo», sinala. Explica que os tres están ben, que teñen algo de diñeiro para ir tirando. E engade que os seus papeis están correctos, que a nena ten xa todas as vacinas, postas na Coruña, e que a xente lle está axudando moito.
Todo iso o contou pouco despois das dez da mañá. Minutos máis tarde, desde Cáritas interesáronse pola súa situación. Falaron con el no despacho parroquial e ofrecéronlle cuarto no albergue que xestionan, ademais de alimento no comedor social. Mesmo encargaron a comida para mediodía, pero xa non apareceron. Tamén a Policía Local interesouse por eles. E o día anterior fíxoo a responsable dos Servizos Sociais municipais, ofrecéndolle a axuda e asesoramento necesarios.
Á primeira hora da tarde, nin os veciños que se mobilizaron para botarlles unha man nin na parroquia nin na área social municipal sabían nada. Non contestaba chamadas nin mensaxes. E as especulacións ían no sentido de que se asustou ao ver tanta atención, de súpeto, sobre el, e quizais tamén angustiado ante a posibilidade de que algunha institución actuase ao haber por medio unha menor. Pero iso só o sabe el, e todos estaban á espera.
Os veciños que máis se mobilizaron para buscarlle axuda tampouco lograban onte pola tarde contactar con el. E iso que lle conseguiron un compromiso de traballo na construción e ademais queren darlle roupa, comida e diñeiro para que poida pagar un piso ou un hostal.