A Costa da Morte ten o ceo menos contaminado de todo o litoral español

O pracer de tombarse no campo e observar o ceo estrelado nunha noite de verán converteuse nun ben inmaterial de moi prezada cotización. Cada vez resulta máis complicado obter boa visibilidade do firmamento, e conséguese apenas en puntos illados do litoral e no interior das provincias de Lugo e Ourense, con sorte. A contaminación lumínica é a gran culpable, aínda que por fortuna a Costa da Morte entra aínda no club das «zonas escuras».

Revelouno un informe realizado polo doutor en Xeografía Física pola USC e investigador na Universidade de Porto Dominic Royé, no que afirma que o ceo da comarca é o máis limpo de todo o litoral español. Hai varios factores evidentes que derivan nesta circunstancia, e a baixa densidade de poboación é un deles. Ademais, a inexistencia de grandes núcleos urbanos -a excepción da área de Carballo- tamén axuda; como tamén o fai a climatoloxía. O astrónomo Borja Tosar explica que nunha zona chuviosa ou fría hai máis probabilidades de ver o ceo con máis claridade, posto que a choiva limpa as partículas de po que están en suspensión no aire, e o mesmo sucede cos refachos de vento.

O astrofotógrafo Óscar Blanco, pola súa banda, indica que as zonas de costa son habitualmente unha boa opción para ver as estrelas por unha sinxela razón: se miramos cara ao mar, a non ser que haxa un barco nese preciso instante, todo o que veremos serán quilómetros e quilómetros de escura auga. «Aínda que na beira do mar ás veces hai calima ou brétema que entorpece algo a visión». A luz dos faros, a pesar de que son lugares moi frecuentados polos afeccionados da astrofotografía, tamén exercen un efecto contraste que, aínda que disipa en certo xeito o resultado final, resulta en grao sumo interesante.

Para Óscar Blanco o norte da provincia da Coruña, a mariña lucense e as Illas Atlánticas (con cualificación Starlight) son lugares de excepción, «Aínda que a Costa da Morte é sen dúbida un dos meus preferidos», xunto coa montaña luguesa e Pena Trevinca.

Moito se fala da contaminación atmosférica e dos xeitos de freala, pero moi pouco dos efectos nocivos que pode ter o exceso de luz no ambiente. Para Borja Tosar, leste é un aspecto que debería preocupar moito máis á sociedade: «A luz converteuse nun símbolo de progreso, pois vimos de séculos nos que non existía o alumeado eléctrico, pero é que se están facendo auténticos descalabros».

Punta Nariga, un lugar venerado polos astrofotógrafos

Polo xeral o litoral de Bergantiños, Soneira e Fisterra é unha opción moi socorrida para os amantes da observación astronómica, pero hai algúns puntos nos que a delicia de tombarse a ver o ceo estrelado gózase aínda máis.

Zonas afastadas da man do home. O fotógrafo galego Daniel Chamas puxo o foco, nunca mellor devandito, sobre Punta Nariga ao conseguir coar unha das súas fotos entre as mellores dun reputado concurso internacional. O mesmo escenario escolleu Carlos F. Turienzo, e gañou o Jeff Mitchum Fine Art Award. Un punto que se puxo de moda, sobre todo entre os amantes das instantáneas nocturnas. Tamén, conta Óscar Blanco, a zona de costa entre o Cabo Vilán e Camelle; o Cabo Touriñán ou a praia de Nemiña. Todos eles comparten unha característica común: gardan unha distancia prudencial con núcleos de poboación, polo que non ven afectados o exceso de luz artificial.

Algúns consellos. Non fai falta moito para gozar do firmamento: apenas uns prismáticos -non se necesita un telescopio, xa que poden apreciarse a primeira ollada- e unha boa tumbona ou unha esterilla para botarse a nivel de chan e así poder abarcar máis campo visual. Recoméndase elixir, evidentemente, unha noite despexada e na que non haxa lúa, xa que a luz proxectada sobre o satélite é demasiado forte. Ademais, en caso de querer ver a Vía Láctea en todo o seu esplendor, é mellor elixir unha noite de final de verán, xa que a principios da tempada estival pode verse só mirando cara ao interior.

---

---

---