A fin

Santiago Garrido Rial
Santi Garrido PICO DE MEDA

CARBALLO

30 sep 2020 . Actualizado ás 09:16 h.

Dende hai un tempo, ese tempo convulso que empezou en marzo e que a saber cando acabará, á xente maior que me cadra ter cerca escóitolle falar da fin. Así, en feminino, como ten que ser, por moito que o uso en castelán nos leve a darlle masculinidade léxica no día a día. Xente vella, que naceu a finais dos anos vinte, que pasou as que nos contaron e as que nunca nos dixeron. Mulleres que con 13 e 16 anos tiñan que saír de madrugada de parroquias (neste caso, Zas), mal vestidas e mal calzadas, e sobre todo mal alimentadas, a buscar algo de volframio a Varilongo (a primeira vez que fun coa moto pensei que non chegaba do lonxe que estaba). Nós estamos feitos de aire, eles son de ferro. Esa xente que ía mercar a varios quilómetros polo medio do monte e volvía con todo na cabeza. Que camiñaban ata Reparada a arrincar as moas e volvían remoendo o sangue. Xente que se despedía para sempre de irmáns e maridos que marchaban para América, e logo aos fillos que ían a Europa. Que non descansaron un só día na súa vida. Non, nin sequera un. Que aínda collen a pota do lume coa man e non lles queima porque teñen a pel curtida en callos e esforzo continuo (eu collo a asa da San Ignacio e boto un berro do quente que está). Que ían coas vacas cargar puntais de pedra ao Pico de Meda arriscando a vida por camiños estreitos e recostentos. E moitas cousas máis.

Esta xente di que chega esa fin da que tanto lle falaron nas misas e nos catro días que foron á escola. Como terán que ver o mundo actual para imaxinar que todo vai ir a peor; eles, que só pasaron dificultades durante toda a vida, e que son duros como o granito.