Ruco

Cristóbal Ramírez

CARBALLO

22 ene 2019 . Actualizado ás 05:00 h.

Un vello axioma desta profesión reza que os xornais non están para falar dos xornalistas. Respectei iso toda a miña vida profesional. Pero hoxe vou facer unha excepción co fin de lembrar as miñas orixes, alá por 1970. En xuño dese ano, e por indicación dun amigo da miña nai, chamei a Arturo Lezcano, máis coñecido como Ruco, redactor xefe do desaparecido Ferrol Diario. Invitoume a falar na súa casa e alá fun preparado para unha entrevista seria e talvez tensa. Non foi así: a casa, con nenas moi pequenas, era un lugar relaxado habitado por unha parella feliz que me recibiu coma se fóra da familia.

Eu quería ser xornalista e Ruco meteume en Ferrol Diario, onde traballei aquel verán. Ourensán moi culto que procedía do faladoiro de Vicente Risco, posuía un enorme coñecemento da literatura e a intelectualidade galega. Socialdemócrata e polo tanto opositor á ditadura, escribía unha sección baixo o clixé de Entrelíneas, e é que entón había que escribir así, entrelíneas, dicindo pero sen dicir para que o Ministerio de Información non dispuxese unha multa, cousa que facía ao primeiro de vez. Logo coincidimos longos anos neste xornal no cal entrei coa súa recomendación ao seu primo, outro gran xornalista de nome Armando Fernández-Xesta. Ata a súa xubilación, Ruco demostrou como desempeñar día tras día un traballo rigoroso aferrado aos feitos.

Excepto ao meu, cando toque, non asisto a enterros. Agardo que Ruco saiba perdoarme que mentres o recibe a terra eu dedíqueme a redactar estas liñas. Van con todo o meu amor a un home que foi un gran amigo e sen o cal eu non sería o que son e fun toda a miña vida: tan só un xornalista.