Trescentas persoas agardan por unha doazón

r. d. A Coruña / LA VOZ

CARBALLO

MARCOS MÍGUEZ

José Antonio conta a súa experiencia: «Estou moi agradecido coa vida»

08 jun 2018 . Actualizado ás 05:00 h.

«Sen doante non hai transplante, iso é o máis importante a lembrar », dicía o mércores ás portas do Chuac Francisco Encinar, trasplantado hai 22 anos e membro de Alcer, asociación de enfermos renais que, xunto aos pacientes pulmonares de Airiños, mobilizáronse en varios puntos do hospital para facer campaña no Día do Doante. A apoiar o labor da mesa de afectados achegáronse boa parte dos membros da Oficina de Coordinación de Transplantes do hospital coruñés e Fernando Mosteiro, responsable do equipo, volveu insistir na mesma idea: «A lista de espera depende exclusivamente do número de doantes, porque en canto hai un, nós operamos: é unha cirurxía urxente e non existe ningún outro impedimento que a falta de órganos, cando aparece un de inmediato búscase quirófano e mobilízase ao equipo».

Nesa espera que a miúdo desespera atópanse agora mesmo 298 persoas na área coruñesa. Delas, 250 están pendentes de recibir un ril, outras 17 necesitan un páncreas e 12 un fígado. Ademais, outra ducia de enfermos cruzan os dedos para que un pulmón lles chegue a tempo, do mesmo xeito que as sete que precisan un corazón, implantes que en Galicia só levan a cabo no Chuac.

Só unha negativa

Aínda con esas vidas pendentes, Mosteiro sinalou como boa noticia o feito de que, no que vai de ano, «só tivemos unha negativa familiar a doar no hospital, para nós, un fito histórico». Se a tendencia se mantén, o 2018 pecharase sen superar a media estatal de oportunidades perdidas nas que, a pesar de ter un potencial doante, a familia rexeita ceder os seus órganos. O ano pasado, sucedeu no 22 % dos casos en Galicia, un 13 % no conxunto de España.

Nos cinco primeiros meses deste ano houbo 18 doantes no Chuac e practicáronse 112 transplantes (en todo o 2017 foron 256). Así, 58 pacientes recibiron un ril, 28 un fígado,outros 15 un pulmón, houbo 10 implantes de corazón e un de páncreas. «Imos ben, aínda que isto é moi voluble porque, repito, sempre depende de que apareza un doante», insistiu o coordinador de transplantes.

«Estou moi agradecido coa vida»

Tras o infortunio de crecer enfermo, a José Antonio a sorte sorriulle dúas veces. As dúas que apareceu un doante para el. E iso aínda a pesar de ter un grupo sanguíneo dos chamados raros. «Estou moi agradecido coa vida», di este veciño do Agra (A Coruña) de 65 anos que non dubidou en contar a súa historia para pór rostro ás segundas e terceiras oportunidades que, ás veces, regala a humanidade. «A segunda vez -confesa- eu xa non contaba con que aparecese un ril para min».

Non lembra moi ben como empezou a súa travesía cara ao fallo renal, porque me vén de neno». Sempre estaba enfermo: «Non se se foi xa que logo medicamento, pero os riles foron a menos, foron a menos... ata que pararon de funcionar», conta. Foi tirando, traballou en decoración, despois nunha empresa auxiliar de conservación de cabinas telefónicas, casou, tivo fillos... Pero pasados os 40 os seus riles dixeron basta.

Entrou en diálese e en 1997 chegou o seu primeiro agasallo. Tras a operación no Chuac, «estiven trece anos ben -explica-, de feito seguín traballando». Repite unha e outra vez canto corren os días cando se deixa de depender de estar enganchado durante horas a unha máquina tres veces por semana. El sábeo por partida dobre. Cando no 2010 volveu fallarlle o recambio renal, tivo que pasar tres anos de novo en diálese. «É moi duro, non sabes como agradecer con palabras o que supón que apareza un doante, o cambio é tremendo».