Como adoito moverme entre indígnoo e o indignante nada me conmove máis que o meu contrario: a dignidade. Sobre todo se é unha dignidade capaz de florecer sobre os infértiles terreos da tristeza e o patetismo, cal traxedia grega. Onte, coa garda baixa, cruceime cunha destas raras flores e case se me vén o río Miño ás córneas, blandito que é un.
Nun lugar preto de Milán, un home de 65 anos chamado Giovanni Mongiano representou nun teatro a súa obra, da que é autor, director e actor. Ninguén foi a velo, ningún dos 50.000 habitantes da vila de Gallarate, nin unha alma había no patio de butacas, pero Giovanni subiu ao escenario e nun acto de infinita solemnidade interpretou o seu monólogo, el só durante noventa minutos. O artista foi artista para si mesmo, para ese público implacable que levamos dentro e que non se pode enganar.
É unha pequena rebelión neste mundo que todo o cuantifica. Cantos me gusta por foto, cantas vendas ese libro, cantos seguidores, cantos pos, cantos lodos. ¡Non para Giovanni! Isto é un artista, señores. O recoñecemento, o público, o éxito é irrelevante. O que importa é que un home intenta crear algo fermoso e non necesita testemuñas, nin aduladores, nin billetes gordos, nin lucir loureiros. Porque ese mesmo intento de procrear beleza é tan nobre, tan íntegro, que compensa todas as perdas e ten máis presenza que todas as butacas baleiras do mundo. Oxalá estivese alí, Giovanni no escenario; nos asentos, a dignidade e eu, rompéndonos as mans en aplausos.