O Concello de Ponteceso consegue salvar da picaraña un edificio

Cristina Viu Gomila
Cristina Viu CARBALLO / LA VOZ

CARBALLO

Ana Garcia

A derriba, ordenado polo Superior, podería ter custado case un millón de euros

17 oct 2017 . Actualizado ás 05:00 h.

O Tribunal Superior de Xustiza de Galicia recoñeceu ao Concello de Ponteceso a imposibilidade de executar unha das súas sentenzas, relativa á demolición dunha parte dun edificio situado na Agra de Rodríguez, en Corme. O fallo é firme desde o 2004, cando anulou a licenza concedida pola comisión de goberno en 1988.

A sentenza non só é beneficiosa para os propietarios afectados, que compraron os pisos, senón para o resto dos veciños, porque os técnicos calcularan que a derriba da parte que era ilegal custase case un millón de euros, que deberían repercutirse aos donos dos pisos, pero que, nun principio, tiña que afrontar o Concello, algo que ao que o alcalde, Lois García Carballido, non estaba disposto, «polos cartos que supuña para ou Concello e polos que viven nos pisos».

A aceptación de que a derriba non pode efectuarse é só unha parte dos conseguido. O mecanismo inexorable da Xustiza hase detido neste punto, pero antes xa o fixo o da legalidade urbanística, porque o edificio, de tres plantas, figura tal como é en realidade no plan urbanístico do 2015, cousa que non sucedera no do 2002.

A construción promovida por Plácido García situouse fóra da legalidade porque non se axustaba á licenza. Durante a execución da obra, un dos laterais da construción sobresae entre 80 centímetros e dous metros do máximo permitido no anterior PXOM. A tres dos pisos, os da dereita, sóbranlle pouco máis de 5 metros cadrados de superficie.

En principio, a eliminación dunha pequena porción dos pisos non sería demasiada perda, senón fóra porque precisamente nesa zona hai un dos alicerces que sustentan a construción, segundo os informes técnicos que se han ir presentando ao longo de todo o proceso.

O alcalde lembrou que en Corme houbo que tirar hai xa anos a última planta dun edificio e que custou 240.000 euros, ademais doutros 75.000 de indemnización ao propietario.

O rexedor sinalou que aínda que a obra non se axustou á licenza concedida, a policía urbanística depende do Concello, polo que «non sería difícil considerar que ou Concello é ou responsable civil subsidiario».

O novo goberno local decidiu non arriscarse e puxo en mans dos servizos xurídicos da Deputación a defensa dos intereses do Concello e tamén da comunidade de veciños, formada por media ducia de familias. Agora queda ao demandante concretar a indemnización á que aspira pola imposibilidade de cumprir a sentenza que lle afecta.

Baixo a ameaza de derriba e cun informe para proceder á demolición

O camiño percorrido ata o último fallo do Superior, no que se desestima a anulación da licenza e acéptase a imposibilidade de cumprir a sentenza de derriba porque suporía tirar algo que tería que volver levantarse polas características concretas da edificación e o perigo que habería de que viñese todo abaixo, os propietarios e o Concello percorreron un longo camiño. O proceso incluíu a marcha hai un ano do avogado Ulises Bértolo que levara o caso en defensa do Concello. O letrado representou aos exalcaldes de Ponteceso e Coristanco noutros procesos.

Tras o abandono, o goberno local de Ponteceso decidiu recorrer aos servizos xurídicos da Deputación, que deron os resultados agardados.

O edificio estivo varias veces ao bordo da picaraña porque o particular que denunciou o caso reclamou o cumprimento da sentenza.

Un dos últimos requirimentos do xulgado data de xaneiro do pasado ano. O fallo era de maio do 2015. O Superior desestimaba que se tivese en conta para a suspensión da execución que o edificio había sigo legalizado en maio do 2016.

Non só o Concello puxo a súa parte. Os propietarios fixeron os deberes para que ese exceso de fondo non supuxese a desaparición dos seus fogares. Contrataron un proxecto de legalización para un caso que estaba sentenciado desde o 2009, que se puxo especialmente feo no 2011 e que se revolveu en parte no 2015, aínda que non foi ata o 2017 cando a maioría dos protagonistas respiraron.