«Hai quen ten na súa man salvar ata sete vidas e non o fai. Eu non o entendo»

r. domínguez A Coruña / LA VOZ

CARBALLO

EDUARDO PEREZ

Carlos Iglesias converte o seu testemuño como enfermo renal nun chamamento á doazón de órganos

05 oct 2017 . Actualizado ás 05:00 h.

Dos aspectos éticos, sociais, clínicos e ata antropolóxicos da doazón falouse onte no Colexio de Médicos, onde Carlos Iglesias Souto achegou o testemuño protagonista de quen, no momento da verdade, non se para a pensar máis que no esencial. «Non me daba tanto medo a operación como que ía ser da miña vida», di.

Ten 51 anos e desde fai 7 leva un ril de prestado no seu corpo ao que trata de homenaxear cada día: «Penso no doante, e na súa familia, e intento tratalo o mellor posible por respecto a eles», valora un home que sabe de verdade que significa unha segunda oportunidade. Por iso sente que «o único que queda é dar as grazas e facer o posible eternamente para que saiban que a decisión que tomaron entón foi acertada», comenta Carlos antes de sumarse a unha mesa que, moderada por Alberto Juffé, o cirurxián que trouxo os transplantes de corazón a Galicia, compartiu con outros especialistas en recambios vitais: Jacinto Sánchez, Francisco Valdés, José Antonio Seoane e Luis Fermín Rodríguez Vázquez.

Nunha comunidade, e un país, exemplo para o mundo neste tipo de operacións, o fatal liderado en negativas familiares a doar volveu ocupar boa parte dun coloquio no que ninguén como quen dependeu da solidariedade allea para seguir respirando ten máis autoridade para falar: «Hai quen ten na súa man salvar non unha, senón ata sete vidas, e non o fai. Eu, a verdade, non o entendo», opina non sen intentar pórse na pel dos demais. «Sei que é un momento difícil, moi delicado, pero non o comprendo. Neste mundo todo se compra e véndese menos dar vida. Iso non ten prezo, por iso non podo entender que alguén se negue ao xesto máis grande que pode facer un ser humano», razoa este veciño de Culleredo.

Nun tropel de argumentos, Carlos fala do desespero de quen espera, e das súas familias, e da moita xente que «ten moito que achegar aínda nesta vida, moito que regalar», e da angustiosa sensación de que o tempo se esgota. «Síntoo, pero non o entendo, creo que non hai nada que xustifique negarse a dar un órgano dun ser que por desgraza xa non o necesita a alguén que está moi necesitado... non me parece xusto».

Foi aos 24 anos cando unha dor «moi, moi forte» nas bonecas revelou unha artrite reumatoide e a caída libre cara á insuficiencia renal. Aos 31 enviárono xa a nefrología -«non sabía nin como se pronunciaba», lembra- e despois chegou a diálese. Primeiro en casa, onde me dei de bruzos coa enfermidade, púxome no meu sitio» e despois no hospital. «O peor non era estar enganchado a unha máquina catro horas e media tres veces á semana, non; o peor era a sede que pasaba ata que chegaba a seguinte sesión», lembra. Entón, xa tivera que renunciar ao seu traballo como formador do Inem despois de pasar «unha etapa dura, que non foi dun mes ou dous, facendo moitas cábalas».

Despois dun ano en lista de espera, un martes de maio do 2010, moi cedo, soou o teléfono en casa. «O primeiro que pensei é ‘a quen se lle ocorre chamar a tal hora'», relata. Había un ril para el. «Non tiven medo, sabía que estaba nas mellores mans», di sobre a «humana» profesionalidade das xentes do Chuac. Todo saíu ben e a súa vida deu «un cambio brutal», define.

Carlos agora fai moito deporte, nada, xoga ao golf, participou nos Xogos Mundiais para Trasplantados correndo os 5.000 metros... Prepara xa novos campionatos e exerce apostolado pola doazón desde a asociación Alcer. «Paso un exame cada catro meses no nefrólogo e ata agora vou aprobando con nota», chancea mentres aproveita para, por que non, volverse reivindicativo. Reclama Carlos atención das Administracións a uns enfermos crónicos que, tras o transplante e cando as análises empezan a remontar, quedan sen paga «porque en teoría somos aptos para traballar, pero non podemos facer esforzos físicos; é moi complicado, a realidade -conclúe- é que o 90 % non volvemos entrar no mercado laboral».