Durante os seus primeiros voos espaciais presenciou algo que desde a superficie pasamos completamente por alto
23 mares 2019 . Actualizado ás 15:39 h.Cando Neil Armstrong acudiu a unha entrevista da NASA para incorporarse ao programa espacial, un dos xefes da axencia preguntoulle. «Por que cre vostede que os voos espaciais son tan importantes?». Como piloto, Armstrong xa viaxara a bordo do avión foguete X-15 en 1961, que lle permitiu ascender a unha altitude duns cen quilómetros. «Tiven a oportunidade de observar a atmosfera. Era moi delgada, unha parte tan pequena da Terra que apenas se podía apreciar. Pero cando estás aquí abaixo e miras cara arriba parece moi grande e non pensas moito niso realmente. Creo que a exploración nos permitirá ver cousas que talvez xa deberiamos ter visto hai moito tempo», respondeu.
A atmosfera é a capa de aire que rodea ao planeta e a pesar de que se asemella á pel fina que recubre unha mazá, exerce un papel crave. Se existe a vida débese principalmente ao campo magnético, un escudo que nos protexe das partículas cargadas que chegan desde o Sol e á atmosfera, que regula a enerxía procedente da estrela.
Algúns dos gases atmosféricos, como o metano ou o dióxido de carbono, actúan como un invernadoiro. De toda a radiación solar que acada o planeta, un trinta por cento reflíctese ao espazo pola superficie e a atmosfera. Despois, a enerxía que consegue chegar ao chan regresa ao espazo en forma de radiación infravermella. Pero o efecto invernadoiro atrapa parte desa calor e consegue un equilibrio entre a enerxía que entra e sae.
Resulta ademais que a concentración destes gases permite un clima habitable e, o máis importante, que a auga se atope en forma líquida. Sen eles, a temperatura media global sería de 18 graos baixo cero e non de 15, como na actualidade e os océanos estarían conxelados. En Marte, a atmosfera tenue provoca que o valor medio sexa de -80 e en Venus, o intenso efecto invernadoiro eleva o termómetro ata os 400. Nun a auga está sólida e no outro en estado gaseoso.
Hoxe celébrase o día mundial da meteoroloxía e os protagonistas son o Sol, a Terra e o Tempo. A OMM, como fixo no seu día Armstrong, quere chamar a atención sobre esta fina capa. A concentración actual de dióxido de carbono na atmosfera non foi tan elevada nos últimos 800.000 anos e segue aumentando. Desde 1990 houbo un incremento do 41 % do forzamiento radiativo total e as medicións satelitales que se realizaron nos últimos trinta anos indican que a produción de enerxía que emite o Sol non aumentou. O recente quecemento global só ten unha causa, a actividade humana.