O ribeirense Luis Crujeiras reproduciu a escala o chamado Titanic galego
13 oct 2019 . Actualizado ás 21:31 h.Agora que nos últimos tempos púxose de moda o naufraxio do Santa Isabel e que xorden «especialistas» de debaixo das pedras, unha das persoas que sempre estivo vinculada ao suceso acaba de construír a escala o lendario barco. E fíxoo no seu taller, situado a uns 5.300 quilómetros de distancia de onde se produciu o afundimento, en New Providence, no estado de New Xersei, xusto alén dese Atlántico que o 2 de xaneiro de 1921 foi escenario dunha traxedia que marcou o devir da «moi nobre, moi leal e moi humanitaria cidade» de Ribeira. Trátase de Luis Crujeiras, natural de Carreira e xa case cidadán americano, que na lontananza reproduciu decenas de barcos, a maior parte dos cales están expostos no museo naval de Ferrol, pero ningún como o histórico vapor.
Foi un traballo de catro anos, co que Crujeiras decidiu pórse ao choio pensando que en xaneiro do 2021 cumprirase un século dun dos accidentes marítimos máis importantes de Galicia. E non foi doado, segundo conta, porque xa só os dous primeiros anos de faena tivo que dedicalos a realizar os planos de formas, tomando como base a ampliación dun plano de disposición xeral, labor esta imprescindible para encaixar todas as pezas, e a pesar diso, atopouse con dificultades que lle obrigaron a rectificar sobre a marcha.
Madeiras nobres
Todo o barco está feito con madeiras nobres, de carballo e mesmo cerdeira, o que, por unha banda, garante durabilidad, pero por outro, supuxo unha minuciosa dedicación xa que a dureza do material dificultaba os cortes, cando non acababan rompendo as pezas: «Non teño coñecementos de carpinteiro de ribeira, polo que non me foi doado, primeiro, facer as pezas, e logo encaixalas sen fallos. E, por amais , o tamaño e o consecuente peso do barco dificultábame movelo». E é que a nave ten 1,80 metros de eslora, 23 centímetros de manga e 65 centímetros de puntal.
A totalidade da obra foi confeccionada por Luis Crujeiras no seu pequeno taller situado na outra beira do Atlántico e coa ilusión de que o Concello de Ribeira aposte por traela para que sexa exposta permanentemente na cidade. De feito, xa hai contactos que o autor agarde que cheguen a bo porto.