Sempre que vou a Santiago vexo unha gaivota. Non se se todas as veces é a mesma, gústame crer que si. Unha gaivota que se afastou, como mínimo, 40 quilómetros da costa -a máis próxima é a de Noia-. Gústame esa gaivota, moito máis que as insoportables ratas voadoras de Ribeira que o 25 de xullo espértanme graznando a súa profana versión do Halleluhah de Händel. Non, esta gaivota é especial, persistiu no seu erro e no seu erro trouxo o mar a Santiago; imperceptible, diminuto, intranscendente… pero mar.
Gústame a gaivota como me gusta o neno que saúda ao avión do ceo ou o octoxenario que corre unha maratón. Estas insistencias perennes que se moven dacabalo entre o minúsculo e o épico conmóvenme. Creo, ademais, que así é a miña forma de escribir: como unha gaivota en Santiago. Unha vez, convencido de que non servía para isto da literatura, collín os meus cadernos manuscritos e boteinas ao colector de papel, tirara todos os meus poemas de merda. Volvía a casa triste e fracasado, máis do habitual digo… pero ¡ai! na miña cabeza íase formando a idea de que algún operario da planta de reciclaxe atoparía os meus cadernos, abriríaos, lería os meus versos e emocionaríase.
Esta insignificancia fíxome cambiar de rumbo, funme a unha papelería a comprar outro caderno e logo a un bar a crerme Hemingway de novo, emborronando follas á calor do fracaso. Non sei, supoño que a mensaxe deste artigo, de habelo, sería: hai que insistir. Aínda que lles digan que é perder o tempo. A gaivota seguirá en Santiago, e eu seguirei pedíndome peras sendo un olmo.