As longas horas da Noia vella (2)

Maxi Olariaga MAXIMALIA

RIBEIRA

MATALOBOS

23 sep 2018 . Actualizado ás 05:00 h.

Os que teñan lido este dominical Maximalia a pasada semana, saberán que a presente é a segunda parte daquela. Intentaba eu lembrar os días nos que o chan quedaba a menos dun metro e a vida, a miña vida, se balanceaba nunha pompa de xabón sen arestas nin espinos, sen ambicións nin soberbia. Simplemente, como eses ríos que peregrinan silenciosos e cálidos camiño do mar, así percorría eu o mapa dos meus días pequenos sen conciencia algunha da miña existencia. Aquela nudez inocente, aquela falta de pecado e o vivir sen esforzarme para toparme ao mediodía cun prato na mesa, obraban o milagre de contemplar a historia sen prexuízos nin complexos. Quizais por iso os recordos sexan tan nítidos e as imaxes daquela Noia vella preséntenseme de cando en vez bailando transparentes e suspendidas no aire como marionetas, no centro de gravidade da miña memoria.

Latar a escola convertíase nunha aventura que nin o mesmo Odiseo tería imaxinado fronte ás murallas de Ilión. Prófugos de nós mesmos, percorriamos os camiños que levaban a Argote ou a Manle e, como os astutos ladróns das Mil e unha noites, saltabamos muros e cancelas para disputar os higos alleos aos merlos. Percorriamos unha e cen veces o Outonil coa boca abarrotada de mouras mentres apedreábamos ás inocentes lagartijas que tomaban o sol entre as zarzas.

Lindando co campo de fútbol, estaba a illa do tesouro. Unha hectárea abarrotada de froiteiras. Ameixas, peras, mazás, uvas, pexejos, pavías e cereixas doces como linguas de anxo. Era un asalto arriscado. Aquel paraíso tiña un gardián que, en lugar de espada flamíxera, portaba unha escopeta. O home era baixiño e corpulento. Cando nos descubría subidos ás súas árbores, apuntábanos coa súa arma. Un silencio de ás negras e bágoas secas rubía polas ramas e quedaba a vivir no noso ventre. Sen mediar palabra, Xaquín que así se chamaba o garda, disparaba un par de tiros. Como avións de papel saïamos voando sen rumbo e sen temón buscando a fronteira salvadora que nos leva alén da morte. Xaquín disparaba ao aire e ríase véndonos correr campo a través sen mirar atrás.

Cando volvías a casa, sentábasche á mesa na cociña, e deixábasche emborrachar polo cheiro a sabas recentemente pasar# o ferro que se mesturaba no aire co desgusto das papas de millo. Asomábame ao balcón cando o sol declinaba e contaba as ducias de golondrinas que agardaban á lúa posadas nos cables. As parellas de noivos paseaban o seu futuro e lentamente íanse acendendo os farois. Unha tras outra pechábanse as portas dos comercios e a noite traía con ela aos seus novos habitantes.

Os gatos husmeaban maullando os portais e os meus pais na sala intentaban localizar Radio París ou a BBC de Londres para estar ao día do que pasaba no mundo e naquela España que contiña á Noia vella que agonizaba decrépita entre a finxida pólvora do señor Xaquín e a letal dinamita que explotaba na man cruel da ditadura que nin sequera presentiamos. Hai moito máis. A próxima semana, volverei de Nunca xamais con Peter Pan a recuperar o Neno Perdido que fun.