Os madrileños que atoparon na aldea de Abuín o seu lugar no mundo

María Xosé Blanco Giráldez
m. x. branco RIBEIRA / LA VOZ

RIANXO

CARMELA QUEIJEIRO

Cando se cumpren dez anos da súa chegada, aseguran que acertaron coa elección

02 dic 2020 . Actualizado ás 05:00 h.

A irrupción do coronavirus e o obrigado confinamento fixo que a vida no rural, esa de a que as novas xeracións querían escapar, revalorizásese. Pero Helena de Alfonso e Jose Lara Gruñeiro xa descubriran moito antes as vantaxes de vivir na aldea. Hai exactamente unha década que cambiaron o bulicio de Madrid pola tranquilidade de Abuín, no municipio rianxeiro. Aseguran que no seu novo fogar, con horta e vistas á ría de Arousa, atoparon o seu lugar no mundo. «Non me canso destes montes», confirma ela.

A pesar de que proceden da céntrica praza madrileña de San Miguel, agora Helena e Jose falan galego. Durante os dez anos que levan vivindo en Rianxo non só se namoraron dos innumerables encantos naturais que esconde Barbanza, senón que se empaparon da súa cultura, mesturáronse coas súas xentes e mesmo se deixaron inspirar para o lanzamento de dous traballos discográficos: Múdanse vos ventos e Onde vai ou mar.

Desembarcaron en Rianxo un 30 de novembro. O luns, mentres realizaban a súa camiñada diaria polos arredores de Abuín, lembraban o xiro de 180 graos que lle deron ás súas vidas. ««O barrio madrileño no que viviamos foise convertendo nos últimos anos nun parque de atraccións turístico monstruoso. Alí non se podía vivir», lembra Jose. «Estabamos nunha encrucillada e podiamos ter elixido calquera lugar do mundo, pero apostamos por este e acertamos», engade Helena.

Na viaxe en coche de Madrid a Barbanza enfrontáronse á choiva e mesmo á neve: «Se fosemos supersticiosos teriamos dado volta, porque foi terrible», rememora ela. Pero ao día seguinte, xa en Abuín, recibiunos un resplandeciente sol, como o que asomou o luns para que puidesen celebrar en pleno contacto coa natureza o seu décimo aniversario como rianxeiros.

Co cambio, todo foron vantaxes: «Gañamos tranquilidade, calidade de vida, paz, silencio, ter mar e monte xuntos... cousas que resultan fundamentais para un músico», explica a voz de Barahúnda. A súa parella engade unhas relacións sociais que se acabaron materializando nun puñado de grandes amigos: «Aínda que somos discretos e fomos tecendo relacións a modiño, agora temos aquí unha gran familia, con Suso Santamaría, Xosé Luís do Pico, a xente de Barbantia, a da Memoria Histórica...».

Barahúnda tamén atopou nestas terras os escenarios idóneos para avanzar na carreira musical que emprendera en Madrid. Ambos lembran con gran cariño a súa estrea barbancesa na Pousada dá Galiza Imaxinaria e tamén a primeira actuación en Rianxo, no marco dun festival en favor do Sahara: «Foi moi emocionante. Tivemos unha gran acollida e a partir de aí empezamos a actuar en toda a comarca e sempre nos sentimos apoiados».

Afortunados e ilusionados

Refírense con nostalxia a ese pasado recente, conscientes dos grandes cambios que trouxo consigo o covid. A pesar de todo, eles séntense afortunados, máis contentos que nunca de ter tomado hai unha década a decisión de pór rumbo a Rianxo: «En Madrid viviamos nun ático de 45 metros cadrados. Só de pensar ter que pasar alí esta etapa marcada pola pandemia xa me resulta terrorífico», recoñece Helena.

Aproveitan un período máis inactivo do normal para preparar o que será o seu novo traballo discográfico. Aínda non ten título, pero si contido. Seguindo a liña de Barahúnda, será unha recompilación de cantigas medievais, un campo no que o dúo leva traballando desde hai máis de dúas décadas: «Son textos en galego-portugués aos que nós lle poñermos a nosa música», puntualiza Jose.

A idea é lanzar este disco no 2021, un ano ao que a parella lle pide que veña cun raio de esperanza, para a humanidade en xeral e para os artistas en particular: «Temos moitos amigos que o están pasando tremendamente mal pola crise derivada do coronavirus. Oxalá isto se encarrile e saiamos desta con algo aprendido».