«Antes non me respondían as pernas nas costas e agora xa camiño 10 quilómetros»
Secundino Fernández, de 78 anos, sofre insuficiencia cardíaca e non deixa de facer cousas: coida a súa leira, navega, vai ao monte cos seus cans... «Se segues as recomendacións dos doutores, podes facer vida normal», asegura
Conta Secundino Fernández González que sentiu no seu peito «coma se estivese no minuto 80 de partido: a túa cabeza ten claro que quere facer, pero as pernas non responden». Iso pasoulle hai un ano. Deportista de sempre -ata fai catro anos aínda mergullaba- a súa actividade aos 78 anos é moito máis intensa que a de bastantes con menos décadas. Traballa a súa leira, coida as árbores, o invernadoiro, navega no seu veleiro e ata maio do 2020 acostumaba percorrer 20 quilómetros polo Monte dá Besta (Oleiros) cos seus cans.
Foi despois de tres semanas de intenso traballo podando as túas na súa casa de Mera cando as costas se empinaron máis da conta. «Ao afrontar unha subida notei iso, as pernas non querían responder». Como queira que o 3 de xuño tocáballe revisión anual no Chuac «por un linfoma non Hodgkin que me diagnosticaron no 2001 pero con terapia curóuseme», decidiu comentarllo ao doutor Debén. Recomendoulle ir a cardioloxía e pasado o susto inicial, como di Secundino, púxose a iso «porque as cousas hai que collelas sobre a marcha, non merece a pena darlle voltas na cabeza».
No Abente e Lago e tras diversas probas «confirmáronme que o meu corazón non latexaba á velocidade normal nin coa forza debida». Tiña unha insuficiencia cardíaca conxestiva. «Paseime eu de revolucións traballando, o corazón como músculo que é fixo un esforzo fóra do común», di que pensou sobre a causa do seu mal. O seu latexado perdera o 40 % de capacidade de bombeo e derivárono á unidade de insuficiencia cardíaca avanzada do Chuac (Ciber CV) «coa doutora Marisa Crespo e o doutor Couto». «Empezamos coa medicación e en dúas ou tres semanas xa empecei a recuperar, xa volvín aos meus traballos e a miña vida normal», explica. Alí foron axustando as doses de medicación porque «isto é unha historia moi particular, o corazón é un motor moi persoal e require tratamento específico para cada un, non hai unha norma que sirva para todo o mundo», reflexiona este veciño nado en Noia que creou en Mera fogar e comunidade.
Agora xa só toma tres pastillas pola mañá e outras tantas pola noite, e hai un mes volveu a revisión. «Fixéronme probas e recuperei case un 40 %», sinala satisfeito. «Non podo dicir que o meu corazón está totalmente normal, non fago 20 quilómetros, a enfermidade segue aí, pero co tratamento xa camiño 10», recalca. Vai subindo o ritmo e a distancia aos poucos, con coidado. «Non hai que facer esforzos non necesarios», argumenta. «A enfermidade está aí, neste momento non ten cura; agora, xa sei que cada un fala da feira segundo vaille, pero creo que se es capaz de seguir as guías dos doutores e as enfermeiras, as súas recomendacións, se es capaz de respectalas... todo o mundo pode desenvolver a súa vida normal sen maiores consecuencias», opina Secundino agradecido polo que ten e goza. «Á nosa idade -apunta- xa non podes pedir estar ao 100 %».