Asegura que a súa empresa é prioritaria na súa vida, pero a súa pugna con Víctor Senra por rali de Noia e o liderado do Galego de asfalto augura xornadas memorables
18 abr 2018 . Actualizado ás 05:00 h.Iago Caamaño (Culleredo, 1977) fala coa mesma intensidade coa que conduce, pero en ningún caso opta polo atallo. Nesta conversación reflexiona sobre o seu momento e sobre o seu deporte apenas uns días despois de confirmar un notable arranque de tempada que lle ha catapultado ao segundo posto do Campionato Galego de ralis de asfalto.
-Agardábase este inicio?
-Nin si, nin non. Sempre o dixen. A miña guerra non son as carreiras, senón a miña empresa. As carreiras son un modo de evasión do complicado día a día na miña empresa. Se os resultados son favorables, mellor. Se non, non me quita o soño.
-Chegou a dicir que a súa planificación da tempada non dependía do diñeiro.
-Non se pode malinterpretar iso. Por sorte, temos o orzamento cuberto desde o inicio de tempada. A nosa empresa é grande e ten moitos provedores implicados que son patrocinadores ao mesmo tempo.
-De que depende entón?
-De que non podo faltar ao meu traballo. Un rali do Nacional é unha semana de ausencia. Nin eu nin ninguén deste país vai vivir das carreiras. Como moito, malviven algúns. E deixan de correr e non teñen onde caerse mortos. Nin con cinco títulos. Esta é a realidade do noso deporte.
-Algún empresario como vostede ha mesmo arriscado o seu patrimonio.
-Pero eu se canto, como e onde. Se este ano teño unha gran carga de traballo, pois quedo no Galego.
-Vaia paradoxo, porque a paixón do público crece e crece.
-É certo que van decenas de miles de afeccionados a un rali, pero ningún paga entrada. Con todo, o automobilismo move moito máis que o fútbol de elite e xera moito máis gasto colateral (hoteis, comidas...). Eu pregúntome: Se xera diñeiro por que o piloto non vive disto? Por que cada ano a vila de A Coruña paga o estadio de Riazor? Cantos deses millóns investidos repercutiron no propio pobo? Por que non se axuda de igual xeito aos ralis? É un despropósito. O campión de España leva cero euros de premio.
-Por que continúa correndo?
-Pola paixón de competir. O piloto competitivo quere gañar a todo: ao parchís, ás chapas, aos ralis...
-E que pasa cando non se gaña?
-Eu, por exemplo, vou obxectivo a obxectivo, soño a soño. Primeiro foi correr, logo gañar unha carreira, despois un campionato... A seguinte meta será outro soño. Pero nunca hai que subir chanzos de dous en dous.
-Ultimamente falouse moito de regulamentos, descualificacións, recursos... Cre que menoscaba a credibilidade do automobilismo?
-Os regulamentos terían que ser claros e firmes. Deberían durar polo menos catro tempadas e cando faltasen dúas para o posible cambio ou modificación do mesmo, facer un comunicado, avisando, para que todos soubesen se o seu coche seguirá sendo competitivo e poder preparar o seu seguinte proxecto co cambio de regulamento.
-Evitaría iso as sancións?
-Paréceme un pouco forte que se un vehículo pasa as verificacións previas, de súpeto ao rematar a carreira estea tan mal como para excluír a un equipo que llo xogou todo e gastou xa o total do custo dun rali. Debe buscarse nos despachos unha solución a esas descualificacións e sancionar ao fabricante se se demostra picaresca.
-Se o regulamento é claro, non habería lugar a estas situacións.
-Efectivamente. Todo retorna ao regulamento. Ten tantas lagoas, que en ocasións son utilizadas polos máis próximos ao ente directivo. O regulamento debe ser igual para todos. As federacións deben preocuparse 110 % de que se cumpra a machada e non que os pallasos do circo, os que o financian e dan o espectáculo, os pilotos, téñanse que enfrontar entre eles acusándoos de posibles irregularidades.