A palabra beleza cobre todas as miñas crenzas vitais e políticas. Este artigo debese acabar nesa frase inicial. Considero que se, na recta final da nosa vida, dentro das nosas capacidades, fixemos algo para embelecer o mundo, todo terá merecido a pena. A beleza atrae á bondade como a magnetita ao ferro: fronte a unha obra de Rafael ou fronte a un neno que sorrí é moito máis complicado comportarse de xeito ruin.
Existe un perenne feísmo na posmodernidad que fai que che acostumes ver mal. Unha actitude reverencial ante a beleza é a visita ao oculista: ponche unhas lentes que che fan descubrir que a vida non era como a mirabas. Os lodos da ordinariez cotiá disípanse e o maxestoso libera os seus luciérnagas. Mira agora ás estrelas, pensa nelas, como che fan sentir? Agradecido, humilde, bo. Beleza.
Exponche que talvez aquela moza que levaba xullo no pelo e decembro no corazón non che fixo caso, pero escribícheslle unha carta de amor que, se cadra, conserva e faraa sentir ben as dúas ou tres veces que a volva lembrar durante a súa vida. Beleza.
Ou non, quizais a carta era moi mala e iso fíxoche seguir escribindo para mellorar. Entón a moza ir, pero a literatura queda contigo. E iso está ben porque as cartas de amor están ben, pero as cartas de amor belas están moito mellor. Amar ás palabras para amar ás persoas, utilizar os seus lunares como puntos e seguido… A palabra beleza cobre todas as miñas crenzas vitais e políticas. Non facía falta explicar nada máis.