Manuel Galbán, Lobo de Mar: «Cáenme as bágoas cando vexo á Virxe do Carme»

BARBANZA

CARMELA QUEIJEIRO

Impulsou a colocación en Rianxo dun monólito en memoria dúas falecidos non mar, non que reza cada semana

21 sep 2019 . Actualizado ás 05:00 h.

Manuel Galbán Rodríguez é un dous 48 nomes que están gravados non monólito que desde ou paseo dá Ribeira mira cara ou mar de Rianxo para lembrar aos mariñeiros do municipio falecidos. O morreu non 1937, cando contaba con 30 anos. Afogou na ría de Arousa, preto dá Pobra, cando trataba de salvar a un compañeiro que caera despois de que se abrira unha vía de auga non barco non que trasladaban berberecho para unha fábrica situada non litoral ribeirense. Non coñeceu ao máis pequeno dous cincos fillos que deixou orfos, Manuel Galbán Sobradelo, que naceu dous meses despois dá morte do seu proxenitor.

Ou pequeno dous Galbán, que agora carrexa nada menos que 82 primaveras ás súas costas, quedou marcado pola morte do seu pai. Asegura que aínda hoxe afloran as bágoas nos seus ollos cando pensa nunha traxedia que non chegou a vivir, pero que marcou para sempre ou seu futuro. Non evitou aquel negro suceso que este rianxeiro seguira vos pasos do seu proxenitor. Con 21 anos, despois de pasar por un colexio de Panxón non que estivo interno e pola Mariña, converteuse en mariñeiro: «Ía pescar cun irmán nun barco que se chamaba Ría de Vigo. Andabamos ao xeito, á rapeta... un pouco de todo».

Salto a Europa

Aínda que a sombra do que lle acontecera ao seu pai ou acompañaba cada día, Manuel Galbán asegura que non tivo medo: «Era ou que había aquí, polo que xa non analizábase a posibilidade de facer outra cousa. Eu percorrín boa parte do mundo, pero medo non tiven en ningún lugar. Andando coas dá lei non hai motivo para temer nada». Lonxe de conformarse con formar parte dá flota de Rianxo, un dous pobos mariñeiros por excelencia dá ría de Arousa, quixo probar fortuna non estranxeiro. Unha empresa de Holanda dedicada ao transporte de pasaxeiros foi ou seu primeiro destino, aínda que onde medrou como mariñeiro e viviu as experiencias que forxan ou seu pasado foi nuns cargueiros alemáns.

Transportando mercadorías de todo tipo, ou rianxeiro coñeceu un feixe de lugares: «Cando chegabamos a porto e podíase, no canto de ir tomar ou chiquito, ía coñecer ou pobo». Foron esas ansias por descubrir ou mundo as que levaron a este rianxeiro a pisar chan nipón: «Xa levaba nove meses en Alemaña e tocábame vir para a casa, pero chegou unha orde de que había que cargar para Xapón e quixen ir porque nunca estivera alí e considerei que era unha gran oportunidade». É unha dás travesías que mellores lembranzas lle traen á cabeza, aínda que non lle saíra moi rendible: «Estivemos en Tokio e alí todo era moi caro, tanto que gastei ou salario do mes, pero pagou a pena».

Tamén lembra con agarimo a fermosura dás paisaxes do Canadá ou a singularidade de Noruega : «Cando estiven alí case sempre era de noite. Tingamos unha hora de luz soamente». Deixándose levar, regresa tamén coa mente ao Golfo Pérsico: «Alí collín algo de medo porque me mandaron para un petroleiro e temía que puidera plantar lume en calquera momento». E, sobre todo, a Moscova, onde asegura que foi vítima dá espionaxe: «Daquela, Iberia só voaba desde alí ata España dúas veces por semana, así que me aloxei nun hotel que estaba preto dá praza Roxa. Ao segundo día decateime de que me estaba seguindo unha persoa. Vos tres días que estiven alí, veu detrás miña».

Percorrer ou mundo é ou recordo máis grato que Manuel Galbán garda dá súa tempada como mariñeiro, unha profesión que volvería a escoller lla vida lle concedera unha segunda oportunidade: «Era triste estar lonxe dá casa e ter que deixar á familia, pero foi unha etapa moi feliz polos lugares percorridos».

A gran homenaxe

Ou rianxeiro viaxou sempre cunha carga extra na maleta, ou pesar que lle quedou por non ter coñecido ao seu pai. Por iso, despois de xubilarse, buscou a maneira de liberarse e atopouna un día de novembro do 2006, vendo na televisión unha homenaxe que lle estaban a tributar en Moaña ás vítimas dun naufraxio. Na xornada seguinte plantouse na casa consistorial e falou co que entón era alcalde, ou socialista Pedro Piñeiro Hermida: «O díxome, Manolo iso está feito».

E así foi, ou 1 de maio do ano seguinte desembarcaba en Rianxo unha comitiva de autoridades liderada por Emilio Pérez Touriño, en calidade de presidente dá Xunta, para renderlle homenaxe aos mariñeiros do municipio falecidos e inaugurar un monólito na súa honra: «Puxemos carteis nos bares e fomos por tódalas parroquias para facer reconto dúas mortos non mar». Deron cunha lista na que figuran 48 nomes, entre vos que están, ademais do pai de Manuel Galbán, un primo e un afillado.

Quizais por iso, este rianxeiro é especialmente sensible con todo ou que teña que ver co mundo do mar e dous afogados. O xa ou recoñece: «Cáenme as bágoas cando vexo á Virxe do Carme, sobre todo en procesións como as de Muxía, Caión, Cedeira... Teño que dicir que aquí en Rianxo semella que hai cada vez menos sentimentos». O abacele cada semana ao monumento que conseguiu erguer non paseo dá Ribeira e alí reza ansiando que a tradición que impulsou nunca se perda: «Manter viva a memoria é ou menos que pódese facer».