Fun tan fan do loitador Conor McGregor que ata me expuxen secretamente tatuarme esa charramangada de rei gorila masticando un corazón que el leva no peito. Con McGregor, pelexase contra quen -ou onde- pelexase, todo o público estaba cheo de bandeiras de Irlanda. Nunca se viu na UFC un seguimento tal. Ademais do seu enorme carisma e talento, ser irlandés xogaba moito ao seu favor, porque en Conor resoan os mitos de Irlanda. A figura do feroz guerreiro que loitaba contra o colonialismo británico alíñase a contraluz con McGregor e os seus compatriotas ansían inconscientemente mirarse no seu indomable reflexo.
Espertar unha adherencia tan brutal na xente é moi perigoso se non se ten unha cabeza ben amoblada. O emperador Marco Aurelio, cando era elevado polas aclamacións e aclamacións dos romanos, tiña un escravo que lle dicía polo baixo «lembra que só es un home». Só un home.
Cando McGregor gañou o seu primeiro cinto e abrazouse chorando á súa muller no octágono emocioneime. Aí estaba o exfontanero que se converteu en deus reconverténdose en home, que camiño o deste irlandés. Parece que pasou unha eternidade desde aquel día e agora Conor é máis coñecido poldos seus actos fose do campo de batalla que dentro. Eu sempre o xustifiquei, pero a semana pasada saíu un vídeo seu dando unha puñada a un ancián sentado nun bar. Iso é algo que me supera. Conor McGregor, es un necio e como un día me atope contigo en persoa probablemente negue chamarche necio porque me cagaría vivo, pero o es.