Se aterrase entre nós alguén que viñese de lonxe, pouco ao tanto das actuais secuelas humanas que atafegan á nosa sociedade, se os nosos avós levantasen a cabeza, asombraríalles oír que unha das principais secuelas é iso que adoitan chamar violencia de xénero, aínda que os máis acertado sería talvez chamalo violencia doméstica, pois na casa arrinca e o fracaso da convivencia orixínase. Cuesta crer que aínda existan energúmenos que non só infligen malos tratos ás súas parellas, senón que chegan ao peor que pode facerse contra un ser humano: quitarlles a vida.
Séculos de cultura, de suposta evolución moral, non serviron de nada. É dicir, serviron para seguir mostrando ao espido a crueldade e a estupidez que aínda nos caracteriza. No fondo destes feitos adoita haber un sentimento de inferioridade do home, que non tolera que a realidade lle apee da súa pretendida superioridade de macho, que non de home en todo o sentido da palabra.
O home de neandertal que inventou o garrote non debería haber nado. Cando levantou a tranca por primeira vez, a humanidade deu paso cara á sofisticación da morte allea. Primeiro foi o pau e tente teso, que logo evolucionou cara á arma arreboladiza, lanza, arco, ballesta, etcétera.
Sempre houbo mentes con institutos homicidas máis desenvolvidos que o resto dos seus congéneres que dedicaron a súa vida á convivencia, pero a violencia de xénero segue crecendo.