A Unesco acaba de recoñecer a pedra seca como patrimonio inmaterial dá humanidade. Inmaterial porque ou que recoñece é a técnica e ou coñecemento transmitido ao longo dúas séculos dás persoas que, sen gota de cemento nin argamasa ningunha, foron tomando dá terra as pedras necesarias e tallándoas para construír valados, muros, hórreos, abellarizas, muíños, socalcos, e demais construcións necesarias para a súa supervivencia non territorio.
Sen dúbida ningunha, podemos presumir dá sabedoría que se foi transmitindo xeración a xeración, e que hoxe conforman ou que entendemos como arquitectura popular, arquitectura dá paisaxe. Ou seu recoñecemento pode ser un alicerce para a investigación, para a formación en oficios tradicionais, para coñecer vos métodos que sobreviviron moitos anos ata vos nosos días sen causar as catástrofes que estamos a provocar coa construción actual.
Debemos aprender deles que a pedra sen argamasa deixa pasar a auga, evitando as inundacións dás leiras, que permite ou enriquecemento dá terra para usos agrícolas, que apenas hai límites para a creatividade na construción. Débenos facer reflexionar para evitar usar ou cemento para facer muros e valados, tamén para ou resto dás construcións. Utilizar ou cemento para xuntar pedras é unha técnica torpe, bastarda, que impide ou paso dá auga, que acaba provocando a destrución do muro, a medio prazo. Tamén debemos tomar nota para a restauración dás construcións, na que moitas veces usamos cementos e argamasas innecesarias, que en nada benefician a solidez e que estragan a beleza recoñecida pola Unesco.