Antonte estaba a exercer un dos nosos costumes máis practicados, é dicir, arranxar o mundo na barra dun bar (bares, que lugares tan gratos para conversar) cando entrou un grupo de veinteañeros que ocupou a parte de barra restante ao noso lado. Apenas pediron uns refrescos e todos á vez desenfundaron os seus celulares e puxéronse ao choio.
Isto fixo que a conversación mudase do lamentable fenómeno Vox ao apaixonante tema sobre o evento Carrington. Non recordo se lles falei disto algunha vez.
Devandito evento denomínase así grazas ao astrofísico Richard Carrington que en 1859 foi o primeiro en observar o que hoxe denominamos tormenta solar, unha eyección de masa coronal do sol que, en dirección á Terra, causa as auroras boreales, pero que, en cantidades elevadas a día de hoxe, pode ser catastrófica. En 1859 cargouse toda a comunicación telegráfica de Norteamérica e Europa.
Polo visto estes últimos anos, o sol está en picos elevadísimos de intensidade, aumentando as posibilidades de fundir todos os nosos satélites e deixar ao mundo días, semanas ou mesmo meses sen gran parte da subministración eléctrica.
Imaxínanllo? Sen luz. A maioría de nós abandonamos xa a cociña de gas, non poderiamos nin quentar auga. Pero o que máis me preocupa é a xente que fixo dos seus aparellos electrónicos unha extensión do seu propio cerebro. Déixolles fantasear un pouco sobre o tema, eu fágoo a miúdo. Non me negarán que unha semanita ás escuras axudaríanos a perder un pouco da estupidez que cargamos como unha laxa ás nosas costas.