Unha xornada dedicada ao recoñecemento das aves polo canto
30 novs 2018 . Actualizado ás 05:00 h.Este día asistín na compaña dun amigo naturalista a unha xornada na illa de Cortegada. O encontro, organizado polo Padroado do Parque Nacional das Illas Atlánticas, estaba dedicado ao recoñecemento das aves polo canto. Alexandre, o técnico que impartía a sesión práctica, non deixou de abraiarnos cos seus coñecementos: entre o coro de melodías que nos envolvía, o mesmo identificaba a parolada dunha papuxa das amoras, o reclamo nupcial dun picafollas, como o tsi-tsi-tsi dun ferreiro bacachís. Puidemos escoitar o tuiiit das rubideiras, o canto territorial dos merlos, e mesmo o redobre do peto sobre o toro dun piñeiro.
O guía, ante o noso asombro, foi quen de imitar a chamada onomatopeica do pimpín, a voz de alarma do carrizo, ou conseguir que unha escribenta, ante a presunta invasión do seu territorio, lle respondese con enfado.
No camiño de volta, o bocexar do meu compañeiro interrompeu o silencio reflexivo no que ambos nos sumiramos. Aquel seu abrir de boca tróuxome de volta do lugar ao que a visita da mañá me retrotraera, o universo sonoro da miña nenez: o xa esquecido canto do cuco que, chegado o mes de abril, adoitaba empoleirarse no alto dun carballo na fonte de Perocas, o bub bub da parella de bubelas que aniñaba nun muro da horta da nai de Serafín ou o oulear da curuxa na casa vella da miña bisavoa de Vista Alegre.
Mostras de cansazo
Cando lle preguntei polas visibles mostras de cansazo que amosaba, contestoume que a noite anterior apenas conseguira durmir. No baixo da casa a carón da súa, explicoume cun ton de voz entre anoxado e desesperanzado, abría un local de ocio nocturno e ás noites dos venres, os sábados e todos os festivos os amplificadores boureaban con saña. Se as sumas, só son unhas 150 noites ao ano, engadiu sarcástico, e unha vez que o retumbe dos baixos se mete nos miolos o verbo durmir faise difícil de conxugar. Durmo, dormes, dorme, durmimos, durmides, dormen; ata a flexión do u e do o da primeira sílaba fano ben enleado de pronunciar.
O querer saber -inxenuo de min- se o establecemento non estaba insonorizado, explicoume, procurando non alterarse, que o local non só carecía do obrigado illamento acústico senón que o dono poñía o volume que lle petaba e, sen importarlle normas nin horarios, botaba o peche á hora que el lle reinaba.
Sen tempo para reflexionar sobre o que me estaba a contar engadiu, tentando disimular un novo bocexo, que as protestas e denuncias nada conseguiran: ante as queixas, oídos xordos; ou peor aínda: palabras falsas, mentiras.
Aquel sábado, o canto coral dos liñaceiros e o tsi-tsi-tsi apresurado dunha estreliña riscada acompañaron o meu sono. Ao espertar, co peteirar do peto real a resoar aínda nos miolos, escoitei dende alén da ventá do cuarto o rechouchío do rabirrubio, o máis mañanceiro de entre os paxaros que habitan no xardín, e, ao pouco, o sibi sibi do xirín anunciou que as raiolas do nacente xa acadaran o bico da maceira. Daquela coidei con pesar que, quizais, o meu compadre aínda andaría ás voltas no leito, enleado no intento infrutuoso de conxugar o verbo durmir: afogando, unha vez máis, os seus soños en decibelios.