De todos os despachos que tiven a sorte de visitar para a elaboración destas entrevistas, o do doutor Jesús Herranz (Santiago, 1956, aínda que criado en Carballo) é, con diferenza, o peor. «Non quixen pór o nome na porta», admite este médico empático, simpático e sorprendente, un dos mellor valorados de Galicia. Tanto que o ano pasado foi un dos dous galegos na lista dos top doutor, que agrupa aos 50 mellores médicos de España segundo a votación de compañeiros e pacientes.
-Para ser «top doutor», hai que ter algo de don de xentes, non?
-Eu teño dous fillos médicos e a miña muller tamén é médica. O que lles intentamos transmitir é que a xente vén por unha solución, pero tamén por un coidado. O mellor que se pode facer é tratar á xente como che gustaría que che tratasen a ti.
-Estará contento coa elección.
-É moi agradable que che elixan nunha enquisa feita entre médicos e pacientes. Pero mire, isto é porque nun momento eu estaba arriba dunha pirámide onde traballa moita xente. E tampouco hai que darlle demasiada importancia a estas cousas.
-Vostede segue facendo o mesmo que facía.
-Exactamente o mesmo, ja, ja. As miñas paixóns seguen sendo a moto e o mergullo.
-Paixóns moi rockeiras.
-Non sei. Pero na moto levo desde os 18 anos e, como a miña muller me acompaña, todos os anos nos facemos unha viaxe de oito ou nove mil quilómetros: mire, aí ten [e sinala un cadro cun colaje de fotos da parella en fermosos e diferentes paraxes]. Preferentemente desprazámonos a sitios de montaña.
-Os seus pais non lle dicían: «¡Fillo, non che compres a moto!»
-Si, ja, ja. De feito, estiven un tempo dicíndolle ao meu pai que a moto era dun amigo.
-Un moteiro é unha persoa diferente?
-Eu creo que si. Os que van en coche se cabrean uns con outros. Os moteiros saudámonos.
-E vai coas botas, chúpaa de pel...
-Si. Pero non levo flocos. Nin chan ir a concentracións de motos.
-E o do mergullo, foi antes ou despois da moto?
-Á vez. Ía mergullar en moto. O mergullo é un vicio. Unha vez que entras, non queres saír. É peor que o golf.
-E de aí ese servizo de medicamento subacuática.
-Aquí, na baía da Coruña, bótanse á auga con botellas cada fin de semana unhas cen presentas. No servizo coincidimos dous mergulladores que nos demos conta que na Facultade de Medicina se fala dos problemas que xera o mergullo. E organizamos un curso para agrupar todos os problemas que pode xerar mergullar con botellas. Tamén viaxamos cunha oenegué para difundir estes coñecementos en lugares onde a xente se morre mergullando.
-Vostede quitaralle o tabaco a todo o mundo.
-Eu non lle quito nada a ninguén, fago recomendacións. Pero o tabaco é a causa de enfermidade evitable máis frecuente.
-Vostede fumou?
-Si, pero deixeino aos 18 anos. Esquecía o tabaco en todas partes.
-Como era de pequeno?
-Tiña moito xenio. A miña nai chamábame don Quintín o amargado. Pero eu fun un rapaz feliz. Para min, Carballo era a felicidade absoluta.
-Botáronlle de clase?
-Si, castigáronme moitas veces.
-Por que elixiu o medicamento?
-Sempre me atraeu. O privilexio de ser médico é que ás veces tes a satisfacción de poder axudar a alguén.
-Ten unha vocación secreta?
-Non. Pero gustaríame aprender a tocar algún instrumento. E non o descarto.
-Defínase en catro palabras.
-Familiar, pacífico, inquedo e alegre.
-É verdade que non lle gusta o móbil?
-Nada. Non teño redes sociais e, cando me piden o número, dou o da miña muller, que case sempre sabe onde estou. Para min, a felicidade absoluta é deixar o teléfono en casa [durante a entrevista atendeu dúas chamadas, profesionais].
-Celta ou Dépor?
-Dépor. Aínda que do Celta tamén un pouco, que o meu pai é do Porriño. Pero non son nada futboleiro.
-E cocinillas?
-Á miña familia encántanlle os arroces que fago.
-O mellor día da súa vida?
-Non sei. A última gran emoción foi cando naceu o meu neto.
-O peor?
-Máis ben os peores. Son cando lle tes que explicar a alguén que ata aquí chegamos, que a enfermidade nos venceu. Ese é o peor día da túa vida.
-É o reverso da satisfacción de curar.
-Pero esa satisfacción forma parte do traballo. O enfermo que che levas a casa é o que vai mal. -Dígame unha canción.
-Contamíname, de Pedro Guerra.
-Que é o máis importante na vida?
-O que queda dentro cando pechas a porta da túa casa: a familia. Iso é o núcleo da túa vida.