Logrou seis maiorías absolutas e na recta final da súa carreira converteuse en parlamentario
22 may 2018 . Actualizado ás 05:00 h.O seu traballo como docente de Matemáticas e Linguaxe trouxo a Carlos López Crespo a Lousame para impartir clase, e en 1976, cando comezou a funcionar o colexio da Serra, recalou en Outes, onde se estableceu e formou unha familia xunto a María José Pérez Neto. Alumna súa durante un par de cursos foi a súa sucesora na alcaldía de Outes, Beatriz Molinos , quen lembra que «foi un dos primeiros impulsores de que se fixeran excursións no centro. Sempre facía cousas cos rapaces, implicouse na rondalla, no teatro, na revista do centro. Era o noso mestre e o noso amigo, sempre estaba dispoñible para nós».
Foi o propio López Crespo quen animou a Beatriz Molinos a sumarse á familia do PP: «Propúxomo a principios do ano 2015. Era moi persuasivo e non tiven dúbidas en aceptar; o que non me esperaba é que sucedese isto».
Para o parlamentario e exregidor outiense, a política era unha aprendizaxe constante e un compromiso cos veciños. O seu talante aberto, manifestaban onte quen lle trataron estreitamente, permitiulle granjearse amigos máis aló das ideoloxías.
Nas aulas e na corporación
Compañeiro seu, primeiro nas aulas e, posteriormente, na corporación, foi o socialista Enrique Martínez Pedrosa, que foi concelleiro do PSOE entre os anos 1991 e 1999. Onte destacaba que «foi sempre o mesmo, non tivo necesidade de disfrazarse de nada para ser quen era».
Ambos coincidiron tamén dando clases nocturnas para adultos que querían sacarse o título. Martínez Pedrosa lembraba que, entre 1985 e 1991, Carlos López Crespo marchouse a Portugal para dar clase no Centro Español en Lisboa: «Tiven con el un trato excelente».
Cando falaba da súa entrada en política, Carlos López Crespo sempre explicaba que foi no ano 1995, da man do entón alcalde de Ribeira e hoxe senador, José Luis Torres Colomer, e de José Manuel Romay Beccaría, que ocupaba o cargo de presidente provincial. Ambos se referiron onte aos motivos que lles levaron a proporlle a súa incorporación no PP.
A substitución
López Crespo sucedeu no bastón de mando municipal a Gonzalo Pérez Villaverde. «En canto achegueime a el e comezamos a falar vin que era a persoa idónea. El quería o mellor para Outes e puña moita énfase nas instalacións educativas. No primeiro encontro, el escoitou e eu animeille a facer algo por Outes, pola Coruña e por Galicia», comentaba José Luis Torres. Para engadir: «Foi un gran alcalde, unha persoa moi social e humana á que lle gustaba o contacto coa xente».
Con José Luis Torres Colomer como presidente da Deputación da Coruña -entre 1999 e o 2003- López Crespo converteuse en deputado provincial responsable da área de Cultura; ademais, foi secretario xeral do partido na provincia e integrante da Fegamp: «É unha gran perda, como amigo e a nivel político».
Como rexedor conseguiu seis maiorías absolutas e levou o bastón de mando durante 21 anos, ata que en agosto do 2016 decidiu deixar a alcaldía porque figuraba de número 11 nas listas do PP. Tras os comicios autonómicos de setembro converteuse en parlamentario, ocupando o cargo de portavoz de Pesca e de vicepresidente da comisión de Educación.
Ao lembralo, José Manuel Romay Beccaría indicaba: «Deseguido se viu que era unha persoa moi válida. Tiña unha gran vitalidade e sentido da responsabilidade».
Comezou en política o mesmo ano que Isaac Maceiras, quen apuntaba: «Era un loitador incansable e unha gran persoa».
Pero Carlos López Crespo tamén tiña grandes amigos entre integrantes doutros partidos, como BNG e PSOE. Entre eles figuran os exalcaldes de Boiro e Rianxo Xosé Deira e Pedro Piñeiro. O primeiro resaltaba: «Sempre foi leal aos seus amigos. Foi unha das primeiras persoas que me chamou cando accedín á alcaldía de Boiro. Poñía a amizade por riba de moitas cousas».
En termos similares expresábase Pedro Piñeiro: «A ideoloxía nunca foi un problema, iso quedaba á parte. Sintonizabamos moito e había moitas cousas que nos unían».
Próximo e gran conversador, Carlos López Crespo tiña tamén numerosas afeccións. Entre elas estaban a pesca e a caza, así como cultivar no horto da súa casa. Afirmaba que era unha distracción. Nos últimos anos, a súa gran paixón era a súa neta María, coa que pasaba todo o tempo que lle permitían as súas obrigacións e da que nunca se cansaba de falar.
