A xornada partida, as camas sen facer, as chamadas perdidas, o puñal que zurce as entrañas cando un lembra que fixo coa súa vida, non merendar, a frialdade con que se pode dar un abrazo, ser groseiro con quen traballa cara ao público, comprar por Amazon, ver roubos e conspiracións en cada partido de fútbol, a condescendencia, preocuparse, Telecinco e esquecer os bastoncillos usados no lavamanos.
O insomnio, a semana fantástica del Corte Inglés, vivir máis a través dunha rede social que do mundo, os preservativos XL que se rin de ti desde o andel, as sestas que cansan, o nó na garganta, a cadeira de brazos do avó sen el, bicar sen ganas, que che digan: «Non tes nada que dicir?». E ter tanto que dicir que non dis nada, as praias cheas e as películas de adolescentes ansiosos por perder a virginidad.
A xente que se ofende , a xente optimista, a xente pesimista e a xente en xeral. O skyline de Ribeira, tomarse demasiado en serio a un mesmo, a autoestima baixa, esquecer o cheiro da casa dos amigos da infancia, os vestidos para cans, ter todo o tempo do mundo cando é inútil agardar e o último tango en París… de Noia.
O pan bimbo, «non viches Xogo de Tronos?», conducir un monovolume sen ser toureiro, a universidade, todo o que remata, escribir sen esmero. Non querer mirar ao faro e varar o teu navío nunha dársena de quietud, onde permaneces dolorosamente cravado a un pasado sen retorno, ao soño da mocidade perdida e a neblina do futuro incerto. Esta última dóeme, xúrocho, dóeme.