Levaba 25 anos prostrado nunha cama cando decidiu emprender unha loita en favor da eutanasia
12 ene 2018 . Actualizado ás 11:38 h.O veciño de Xuño Ramón Sampedro, o primeiro español que reclamou ante os tribunais o dereito a unha morte digna, faleceu hai 20 anos. A súa chama apagouse nun piso do centro de Boiro no que levaba residindo poucas semanas tal día como hoxe de 1998. Aberta deixou unha guerra para conseguir que a eutanasia fose considerada un dereito, loita na que aínda hoxe seguen lidando amigos, familiares e o colectivo Dereito a Morrer Dignamente.
A batalla de Ramón Sampedro comezou en 1993 cando, tras levar 25 anos prostrado nunha cama debido a un accidente na praia das Furnas, decidiu rebelarse contra o sistema e reclamar a eutanasia como un dereito persoal. A súa reivindicación chegou ao Tribunal Constitucional, pero farto de pelexar, hai dúas décadas optou por irse. A súa morte deu pé a unha investigación desde o primeiro momento, pero non foi ata o 2005 cando o misterio se desvelou. Ramona Maneiro confesou que fora a encargada de facilitar ao seu amigo un vaso con cianuro no seu interior.
A Asociación Dereito a Morrer Dignamente emitiu onte un comunicado no que critica que «nada cambiou» en España 20 anos despois da morte de Ramón Sampedro. «Bebeu dun vaso con cianuro potásico que lle achegaron á boca e quitouse a vida e puxo así fin a un sufrimento de décadas e a unha loita en todas as frontes polo dereito a recibir axuda para morrer en liberdade. Negáranllo os tribunais e tamén os lexisladores. Os que o querían tiveron que arriscarse a unha longa pena de prisión por axudarlle a cumprir a súa vontade», di o comunicado da asociación, que recolle Europa Press. «Aínda que catro de cada cinco presentas en España apoia a despenalización da eutanasia, a situación segue sen cambios», destaca a asociación.
«Os que queren dispor da súa propia vida aínda teñen que recorrer ao exilio ou á clandestinidade»
Para o presidente de DMD Madrid, Fernando Marín, 20 anos despois da morte de Ramón Sampedro, «os que queren dispor da súa propia vida aínda teñen que recorrer ao exilio ou á clandestinidade». O artigo 143.4 do Código Penal, en vigor desde 1995, «aínda castiga con penas de prisión aos que axudan a morrer a outro, aínda que a petición de morrer sexa lúcida, reflexionada e realizada reiteradamente por unha persoa cunha doenza irreversible que lle provoca sufrimentos insoportables», apostila nunhas declaracións que recolle Europa Press.
A entidade quixo precisar que Ramón Sampedro «tivo que vivir trinta anos, como el mesmo afirmaba, pegado ao seu propio cadáver». quedou tetrapléxico en 1968, con 25 anos, e «loitou sen tregua pola liberdade de decidir a súa propia morte».
Nunha carta final, redactada pouco antes de morrer, «defendeu a vida como un dereito e non como unha obrigación». «Ao meu lado teño un vaso de auga contendo unha dose de cianuro de potasio. Cando beba terei renunciado voluntariamente á propiedade máis lexítima e privada que posúo; é dicir, o meu corpo. Tamén me terei liberado dunha humillante escravitude, a tetraplexía», dicía aquela misiva de despedida de Ramón Sampedro.
«Mar dentro»
Anos máis tarde a súa impactante vida e morte de Ramón Sampedro foi levada ao cine por Alejandro Aménabar convertendo a historia nun fenómeno de masas a nivel mundial. Con Javier Bardem, Belén Rueda e Lola Donas nos papeis protagonistas, Mar dentro conseguiu un éxito rotundo. Tanto que se fixo co Óscar á mellor película en lingua estranxeira na edición do ano 2005.
E tras o filme, chegou a popularidade de Barbanza, de Porto do Son e, máis concretamente, da praia das Furnas. Foron moitos os turistas que buscaron coñecer de primeira man o escenario no que comezou a escribirse a difícil historia de Ramón Sampedro.