Nun alto na súa ruta migratoria, esta aguia atópase entre nós
24 novs 2017 . Actualizado ás 05:00 h.Manolo dáme conta puntual da súa chegada. Xa está aquí, dime cada ano; vina neste sitio ou naquel outro. Dese xeito, faime partícipe cada temporada da súa presenza nalgún lugar da beiramar ou no foz dun dos nosos ríos.
Este día decidinme a acompañalo nunha saída e constatar por min mesmo o avistamento. A tarde escollida, chuviñenta e anubrada, non prometía ren. Emporiso, ante as escasas perspectivas de éxito, recreamos o camiño coa vista do esquivo picapeixe, un minúsculo raio azul e verde apenas entrevisto cruzando lixeiro sobre a tona da auga; coa da garza real vestindo as orelas de elegancia e coa de varios exemplares de limícolas: biluricos, píllaras e pilros, corricando pola lama con desleixo. Porén, e malia o meu escepticismo, o premio da xornada acabou caendo:
Alí, alí! Non a ves? Uns ollos cunha miopía de case cinco dioptrías non son o instrumento máis axeitado para identificar unha rapaz a distancia; mais uns prismáticos cunha boa óptica resultan unha axuda inestimable se, asemade, a ave dá varias pasadas a curta distancia amosando o voo lento e o planeo característicos, as ás longas e angulosas, a plumaxe case branca agás as puntas negras. Cando decide pousar a súa figura maxestosa encol dun eucalipto seco e enxergamos a liña ocular negra a xeito de anteface, a identificación queda corroborada.
O seu nome non engana. A nosa visitante aliméntase de peixes que captura -espectáculo digno de ver- despois de guindarse contra eles dende o alto. Malia que este día non tivemos a sorte de contemplar como se mergullaba na auga coas poutas cara adiante, o meu compañeiro si gozou do privilexio en ocasións anteriores.
Descoñezo o lugar onde cría, de xeito habitual no bico dunha árbore de gran porte, nin tan sequera se o fai. Mais aínda que o soubese tampouco o diría: hai indiscrecións que matan. Non querería ser eu quen levantase a lebre. Recoñezo que unha alimaña desecada a carón do televisor viste moito o cuarto e que un bo trofeo resulta do máis aristocrático: unha forma de impresionar as visitas ben máis orixinal ca o vídeo da lúa de mel nunha praia tropical.
A matar un animal -un elefante poñamos por caso- chamámoslle deporte, mais cando o que caza para alimentarse e sobrevivir é o animal catalogámolo como asasino -eis a candorca ou Killer whale como exemplo-. A encarnizarse cun becho cun comportamento digno de ser tratado por un psicoterapeuta -un touro nunha praza-, dicímoslle arte. Nas haxiografías do defunto Francisco Fernando, arquiduque e herdeiro do trono do extinto imperio austrohúngaro, elóxianse a súa puntería e habelencias como gran cazador: no transcurso da súa vida matou, el só, 300.000 animais; máis de 2.000 durante o transcurso dunha única xornada de caza. Asasino en serie hai moito, abofé!
Quero crer que os furtivos e os tiradores de gatillo fácil non son máis ca un pesadelo do pasado, unha especie xa extinta, e que a aguia pescadora -e non peixeira, que segundo a RAG significaría que vende peixe-, está entre nós, nun alto no camiño da súa ruta migratoria, fóra de perigo; preto das nosas casas cada temporada para quen queira gozar da súa presenza.