A improvisación é a paixón Antonio Bravo, que actuou por todo o mundo e gravou 30 discos
15 oct 2017 . Actualizado ás 05:00 h.A grandes liñas poderíase dicir que hai dous tipos de músicos: os que tocan e os que compoñen. Pero ambas as facetas poden mesmo fusionarse nunha práctica máis ambiciosa que se axusta ao termo improvisar. Trataríase de crear temas en vivo e en directo, de forma que cada concerto resulte único e irrepetible. É esta técnica, estreitamente vinculada ao jazz, a que constitúe a gran paixón de Antonio Bravo (Ribeira, 1966), un guitarrista que participou en festivais de medio mundo e gravou unha trintena de discos.
Foi no seu Ribeira natal onde, guitarra en man, Bravo empezou a tocar os seus primeiros acordes. Fíxoo de forma autodidacta, gañando experiencia en diversos grupos. Bandas como Nothing permitíronlle penetrarse no mundo do rock, á vez que se familiarizaba coa guitarra clásica. Pero Barbanza carecía naqueles momentos, cando a década dos 90 estaba a arrincar, de alternativa algunha a nivel formativo no campo da música, así que Antonio Bravo ingresou na escola compostelá Estudo, centro que constituíu a súa plataforma de lanzamento. Desde alí saltou a Siena e Dublín con cargo a senllas bolsas, para establecer despois a súa residencia en Madrid.
Estancias en Madrid e Berlín
Por aquel entón, a carreira de Antonio Bravo xa estaba encamiñada cara á senda do jazz. Na capital de España contactou con Baldo Ramos, un contrabajista galego de renome, co que percorreu parte do mundo e gravou seis discos; o último, Projecto Minho, seleccionado como mellor cedé de jazz nacional do ano 2008. De forma paralela, conservatorios, universidades e ata a Escola Superior de Música de Cidade de México reclamaron a súa presenza para impartir cursos de improvisación. El asegura que os músicos de jazz adoitan ser polifacéticos: «Como non se trata dunha música comercial, o normal é que combinemos os concertos co ensino. Mesmo é habitual estar en varios grupos á vez e ter ata unha decena de proxectos en marcha».
Despois de Madrid, onde o ribeirense organizou durante varias edicións un festival internacional de música improvisada, chegou a estancia en Berlín: «Quería coñecer e investigar a música de alí, porque é o núcleo de Europa a nivel de improvisación libre de jazz». Pero durante os 24 anos que pasou lonxe do seu Ribeira natal, Antonio Bravo sempre mantivo o contacto con Galicia e mesmo desenvolveu aquí importantes iniciativas. Unha das máis destacadas é o dúo que ten desde hai anos co zanfonista Germán Díaz, co que gravou xa catro discos, e co que está actualmente mergullado nun proxecto de músicas relacionadas con conflitos bélicos.
Aínda sendo consciente de que o jazz chegou tarde a Galicia e aínda non acadou un nivel óptimo, Antonio Bravo decidiu volver a casa: «Hai tempo que quería regresar, pero había cousas que me ataban fóra de aquí. Ademais, o panorama non é o mesmo que deixei; no mes que levo xa me despracei para actuar a Holanda, Sevilla, Selecta... Ás veces dá igual o lugar no que vivas».
O soño, seguir
A súa idea é establecer a residencia en Santiago e, desde aí, seguir movéndose por todo o mundo para ir aumentando unha folla de ruta da que xa forman parte México, Múnic, Luxemburgo, Belgrado, Oslo, Manchester e Rio de Janeiro, entre outros. Ten claro que o jazz e a improvisación seguirán sendo os motores da súa carreira: «Esa forma de crear música no momento é o que verdadeiramente me apaixona, é o que máis me gusta do jazz». É plenamente consciente da dificultade que entraña, posto que o resultado sempre é incerto: «Cinco minutos antes de saír ao escenario non sabes o que vai soar. Esa sensación é única».
Aterrando na súa casa e cunha intensa traxectoria na que os escenarios do Brasil e Europa deixáronlle a pegada máis profunda, «sobre todo polo emocionante que é tocar en lugares onde o jazz é verdadeiramente apreciado», Antonio Bravo apenas soña con pouco máis que seguir sendo músico: «Quero embarcarme en proxectos, colaborar con outros músicos e seguir gravando discos».