«En canto atopei o teléfono mentres mariscaba acordeime de Diana Quer»

Javier Romero Doniz
JAVIER ROMEU RIBEIRA / LA VOZ

BARBANZA

Atlas

O mal estado do móbil, case irrecoñecible, fai pensar que non dará información nova

28 oct 2016 . Actualizado ás 16:23 h.

Recollendo ameixas, e a poucos metros do peirao de Taragoña, no concello de Rianxo, un mariscador de Boiro atopou, de xeito fortuíto e sobre as 12.00 horas de onte, o teléfono móbil de Diana Quer, un iPhone 6 de cor branca. O achado do dispositivo supón a principal proba física dunha investigación que comezou hai dous meses e cinco días, cando a moza madrileña foi vista por última vez na Pobra do Caramiñal , a súa localidade de veraneo. Foi un recentemente asociado á Confraría Virxe do Carmen de Rianxo, que se atopaba con outros compañeiros, quen localizou o cobizado teléfono, que pode achegar luz ao caso pero do que este profesional do mar non quere saber nada. De feito, e en declaracións a La Voz de Galicia, el definiuse como «un traballador normal que fixo algo moi simple; en canto atopei o teléfono mariscando acordeime da desaparecida Diana Quer e fixen todo o posible para entregalo».

La marea de la ría de Arousa empezaba a subir coincidindo co mediodía. Xunto a este mariscador había outros dez compañeiros, e todos puideron oír como el dicía, ao sacar o dispositivo da auga, «a ver si é o teléfono de Diana Quer», segundo explicou unha dos seus colegas de profesión. Mentres, o inesperado protagonista da investigación decidiu regresar ao peirao, deixar a roupa de augas que vestía e dirixirse ao posto que a Garda Civil ten en Rianxo. Unha vez alí, o móbil quedou a recado e unha patrulla trasladouno, nun breve espazo de tempo, ao cuartel que hai no veciño municipio de Boiro para que se fixesen cargo del os responsables do caso.

Pouco familiarizado

«A verdade é que non sei que teléfono é, xa que estaba moi deteriorado. Nese sentido non podo aportar moita información, xa que me limitei a collelo e entregalo na Garda Civil. Eu non entendo moito disto, pense vostede que eu mesmo ando cun teléfono que é moi normaliño, e isto dos móbiles nunca me interesou. Con que me deixe falar e mandar mensaxes é suficiente. De todos os xeitos, insisto en que o teléfono está en moi mal estado e non me foi fácil de recoñecer o modelo nin nada», explicou.

A localización exacta na que apareceu o terminal de Diana Quer resulta crucial para a investigación, sobre todo á hora de descartar algunhas das moitas hipóteses que manexan os axentes. O mariscador engadiu: «Atopámolo na zona do peirao de Taragoña, o que podo dicir é que non estaba demasiado afastado da instalación portuaria. Aínda non eran as 12.00 cando apareceu, pero está claro que non fai falta ter un máster para relacionar o móbil con Diana Quer. Eu penso que fixen o normal, acaso vostede faría outra cousa diferente no caso de verse na miña situación? Eu son un cidadá do montón e considerei que o meu deber era facer iso, pero sen saber se é o teléfono de fulano, de citano ou de mengano. Iso xa é cousa dos investigares que están encargados deste caso. O único que espero é que axude a saber o que pasou coa rapaza».

Incógnitas

A pregunta máis repetida ao longo da tarde de onte viraba ao redor da información que se poderá obter do teléfono móbil de Diana Quer, que se especula que levaba dous meses no fondo da ría e exposto á deterioración da auga salgada e do lodo. As fontes consultadas na contorna da investigación entenden que resultará moi complicado obter datos máis relevantes dos que xa se manexan grazas ao complexo traballo realizado pola Garda Civil ata a data. Esta actividade consistiu principalmente en recuperar, a través dunha tecnoloxía moi sofisticada, as mensaxes recibidas ou enviados a través das aplicacións que tiña descargadas no celular, ou outro tipo de información que podería haber na propia a memoria do teléfono.

Para o que si resultará útil este achado é para afianzar, ou descartar, diferentes vías de investigación. O que parece evidente é que Taragoña segue sendo o epicentro da investigación do caso Diana Quer, e agora, tras a localización fortuíta do móbil, máis que nunca.

A nai, na Pobra

Diana López-Pinel desprazouse onte desde a súa residencia en Madrid ata A Pobra do Caramiñal, localidade da ría de Arousa na que veranea desde fai ao redor de quince anos. Todo apunta a que a nai da nova desaparecida está acompañada da súa filla pequena, da que o pai ten a custodia cautelar. Onte á noite non transcenderan os motivos polos que López-Pinel tomou a decisión de regresar a Galicia.

Os investigadores teñen a certeza de que a nova desaparecida non abandonou a parroquia de Taragoña

Fuentes relacionadas directa ou indirectamente coa investigación sosteñen, desde hai semanas, que o caso necesitaría un golpe de sorte para encaixar o crebacabezas no que se converteu a desaparición de Diana Quer. Moitas das probas recollidas, e mesmo algúns testemuños, sitúan tanto o teléfono da moza madrileña como a ela mesma en Taragoña na madrugada do pasado 22 de agosto. E máis concretamente na súa apartada zona portuaria, tal e como aseguraron recentemente varias testemuñas que declararon vela, por última vez, en compaña dun home de «mala pinta».

Do que si están convencidos os responsables do caso é de que Diana Quer nunca tería abandonado esta parroquia despois de chegar sobre as tres da madrugada, que é cando o seu celular emitiu o penúltimo sinal. Tense constancia, tamén polo teléfono móbil, que poucos minutos antes das 04.00 horas seguía nesta parroquia grazas a unha breve conexión de tres ou catros segundos que rexistrou o seu dispositivo, e que foi de datos, non de chamada de voz, tal e como captou un dos repetidores que hai na contorna.

O problema é que para demostrar ese convencemento, que é froito dun complexo traballo, fan falta probas solventes que apontoen os indicios que se manexan. Algo que, ata agora, non foi posible, pero no que se segue avanzando. É máis, fontes consultadas onte razoaban que a localización do celular, máis aló de que achegue información nova ou non, servirá para descartar diferentes vías e reforzar outras ás que se prestaba unha atención especial. En todo caso, e segundo as mesmas fontes, a localización do teléfono non fai máis que reforzar a crenza razoada de que Diana Quer nunca chegou a saír de Taragoña. Mentres, a familia paterna da moza non quixo facer declaracións sobre o ocorrido onte.

A procura de pegadas no celular podería achegar novos avances no caso

O teléfono de Diana Quer será sometido ás probas necesarias para intentar saber se, despois de dous meses no fondo da ría de Arousa, aínda contén algunha pegada dactilar que non sexa a da súa propietaria. As fontes consultadas explican que todo depende do tipo de pegada que sexa, xa que non todas teñen a mesma densidade e, en consecuencia, resistencia, e menos se estivo tanto tempo exposta á auga. Outra cousa sería se ese rastro contén unha graxa especialmente intensa dalgún produto, por exemplo, relacionado coa mecánica dos coches. Nese caso si podería ter resistido a incidencia das mareas e das correntes do río Beluso, que desemboca na zona.

Produtos reactivos

O proceso ao que será sometido o teléfono da moza madrileña consiste en, primeiro, aplicarlle un sistema de secado, algo fundamental para localizar este tipo de rastros. A partir dese momento, e seguindo o protocolo de actuación normal en calquera investigación, meteríase nunha urna con produtos reactivos moi fortes que facilitarían a localización dalgunha pegada, xa sexa a de Diana Quer ou a doutra persoa que puido entrar en contacto puntualmente, ou manipular o dispositivo. En todo caso, os resultados destas análises tardarán, polo menos, uns días en practicarse.