Cando o hospital vén a casa

Rosa Estévez
rosa estévez VILAGARCÍA / LA VOZ

VILANOVA DE AROUSA

CESAR QUIAN

Tres médicos e tres enfermeiras conforman a unidade de hospitalización a domicilio que presta servizo en seis municipios da beira sur da ría de Arousa

18 ene 2019 . Actualizado ás 05:05 h.

Os hospitais son lugares estraños. É un territorio no que a vulnerabilidade do ser humano queda ao descuberto. No que todo o mundo acaba tomando conciencia da súa mortalidade. Así que estar un hospital incomoda. Incomoda ao paciente, apartado de todo o seu mundo e encerrado nun lugar que non controla. E incomoda ás familias, obrigadas a esforzos extra no xa sempre complicado mundo da conciliación. Por desgraza, en moitos casos esas incomodidades son inevitables, e os ingresos unha pílula máis do tratamento que habemos de tragar para recuperarnos. Pero noutras ocasións pódense buscar alternativas. É entón cando entra en escena a Unidade de hospitalización a domicilio, a HADO. No Salnés, este servizo funciona desde fai case once anos, aínda que inicialmente só prestaba servizo en Catoira , Vilagarcía e Vilanova. Desde xaneiro do ano pasado, a cobertura hase estendido, tamén, a Cambados , A Illa e Ribadumia.

A fusión do servizo de coidados paliativos co de hospitalización a domicilio foi a que permitiu «mellorar a cobertura, permitíndonos chegar a máis pacientes con máis calidade». Quen así fala é María Galloso, a responsable deste servizo, do que forman parte tres facultativos e tres enfermeiras. Ela está convencida das vantaxes que a súa unidade proporciona tanto aos pacientes, que deben ir sempre en primeiro lugar, como ao funcionamento do sistema sanitario. Vaiamos por partes, dando voz a Galloso. Segundo ela relátanos, o paciente tipo do servizo de hospitalización domiciliaria sería unha persoa «cunha patoloxía aguda que, no canto de ingresar no hospital, ingresa no seu propio domicilio. Nós facémoslle o seguimento que corresponda, igual que se estivese no hospital, só que respectamos o seu lugar de residencia. Iso supón que corran menos riscos de infeccións hospitalarias e estean máis cómodas, desoriéntanse menos... A verdade é que ten moitas vantaxes, especialmente para os enfermos crónicos».

Ata outubro, atendéronse uns 270 enfermos nas súas casas. A estancia media é de doce días, «similar ás do resto do hospital». Estes enfermos reciben unha atención «máis humana, menos agresiva. Os profesionais que acoden a casa adoitan ser sempre os mesmos».

Para o sistema

Pero a hospitalización domiciliaria tamén ten vantaxes para o propio sistema sanitario. Basicamente, porque «contribúe a diminuír ingresos» nas instalacións, e mellora o número de camas dispoñibles. Ademais, «o número de complicacións é menor, porque ao non estar o paciente rodeado de xermes hospitalarios, hai menos riscos de infeccións».

María Galloso explica que o seu equipo dispón, desde antes do verán, de «un comprimido a través da que podemos acceder á historia clínica dos pacientes e ampliar o seu historial sen necesidade de ter que ir e vir ao hospital. Iso axilízanos o traballo e axúdanos a tomar decisións con máis rapidez».

«O coidado de paliativos é moi duro, pero tamén che achega moitas cousas»

O servizo que coordina María Galloso tamén se encarga dos pacientes da área de coidados paliativos: aqueles en os que a ciencia médica ve esgotados os seus recursos. «Damos soporte a outros facultativos, e neste caso a hospitalización pode ser ben no hospital, ben na casa do enfermo». Recoñece Galloso que este é un traballo «duro, pero tamén moi gratificante», para o que fai falta ter unha sensibilidade especial e unha fortaleza difícil de cualificar. Por outra banda, desde o ano pasado o servizo dispón de apoio psico-social da Asociación Española Contra o Cancro, en virtude dun convenio asinado co hospital.