Bonnie Tyler sacou a bailar en Vilagarcía ao seu home de sempre, Robert Sullivan

Algúns figuras anuncian nestes tempos convulsos o final da música tal e como a coñecemos. Que se Gibson non vale xa nin para envolver bocadillos de sardiñas, que se un bo disco como deus manda, coa súa cara A e a súa cara B, non hai quen o recicle porque é un pestiño infumable. Ben, compañeiros, explíquenme os orates de éraa dixital como unha muller nada en 1951, nunha mísera localidade mineira de Gales, é capaz de encher ata a bandeira o recinto que a vila de Vilagarcía puxo á súa disposición. Bonnie Tyler petouno onte á noite na súa única actuación en España dentro da celebración do seu 50 aniversario sobre os escenarios. Si, amigos, fariña, pero para facer unha empanada de e millo zamburiñas.

A Bonnie flanqueárona Patricia Moon e Broken Peach, un grupo de Vigo que non se cortou á hora de ochentear a noite en Vilagarcía. Nin sequera cando entoaron o Thriller de Michael Jackson, que nin está precisamente de moda, nin mola en absoluto. Un gran día para os nenos, que dixo no seu momento Iván Ferreiro. O asunto, en fin, reside en que Bonnie (Gaynor Hopkins, nacida en 1951) fíxose co escenario en canto acariñouno.

Máis aló da nostalxia dos 80, a galesa infatigable puxo a súa voz de granito a disposición das máis de dous miles presentas que enchían a praza da Segunda República e, de paso, petaban o parque público que se abre aos seus pés. Nin sequera tivo que entoar o seu corazón fodido para sacar a bailar ao seu home, Robert Sullivan, co que casou en 1973, nada menos. O dillei Tres14 debuxou o final. Unha deusa.

---

---

---