Nin Kobe Bryant nin Larry Bird, a mellor canastra do mundo é galega

MARTINA MISER

«Non quixen salvar o balón, quixen lanzar a canastra. Aquel día estábaas marcando todas e pensei, por que non?». E encestó Rubén Fernández (Vigo, 05-04-1978) e aquela acción deu a volta ao mundo. Apareceu nalgún telexornal e venceu nunha enquisa que realizou o diario Marca a outras similares que anotaran Larry Bird ou Kobe Bryant. Cúmprense dez anos daquilo, pero a Rubén aínda lle produce rubor lembrar aqueles días de esaxerada popularidade nos que lle chegaron mensaxes de todos lados. Algúns en grao sumo estraños, como un dun mozo de Barcelona que aseguraba que xogara con el, aínda que a Rubén non lle soe de nada. «A noite anterior a que saíse a enquisa estaba con Iván (Villar) e díxenlle que metera un canastón. E el non llo cría, ‘es un flipado', dicíame», e rise.

Xurdiu nun contraataque

A mellor canastra do mundo, como no seu momento foi bautizada, xurdiu nun contraataque. Nun mal pase de contraataque porque o balón se ía a escapar pola liña de fondo. Rubén deu un salto, agarrou o balón cunha man e lanzouno por amais do taboleiro. A pelota colleu unha altura considerable e entrou limpamente polo aro ante o estupor xeral. Non se crean que o protagonista se alterou demasiado. Como toda reacción levantou o dedo índice e baixou a defender con ese peculiar trote que lle caracterizaba.

Sucedeu en Allariz , cando Rubén xa estaba enfilando a parte final da súa carreira baloncestística no conxunto ourensán, que militaba en Primeira Nacional. «Empecei aos sete anos no colexio e despois con 13 funme para o Salesianos. Aí estiven a xogar ata que cheguei á categoría sénior. O meu primeiro ano sénior xogueino no Universidade de Vigo», lembra. Xa na Liga EBA desde o principio, nun historial deportivo que garda un oco tamén no Cíes Vigo, antes de recalar no Inelga BBC. A Vilagarcía chegou da man do seu amigo Iván Villar, que recomendou a súa fichaxe a Tito Díaz, e estivo vestindo a camiseta verde durante cinco tempadas, a última delas con moi mala sorte porque rompeu o xeonllo dúas veces na mesma campaña. Como Iván, a súa vinculación coa cidade arousá desde entón é total.

Ao Allariz chegou porque un dos seus mellores amigos insistiulle. «Eu non quería ir porque xa decidira retirarme, pero convenceume e estivo tres anos máis, antes dun breve paso polo Xuven Cambados. Deixeino ao acabar aquela tempada da canastra», lembra. Non é mal colofón sen dúbida. Sacou o título de adestrador no ciclo de baloncesto do IES Bouza Brey de Vilagarcía. «Tiven algunha oferta para empezar como axudante, pero é bastante complicado compaxinalo co traballo», lembra.

Daqueles momentos de éxito mediático, que el considera esaxerados -«se fose un xogador de elite, aínda bo, pero era amateur», di- non lembra que lle vacilaron moito. Máis ben foi ao revés porque naquel equipo, casualidades da vida, había tres xogadores que se chamaban Rubén Fernández «e chamábanos a eles para felicitalos», lembra o vigués. E ese toque de xenialidade. Ao partido seguinte, e na roda de quecemento entre risos, os seus compañeiros instáronlle a que repetise o tiro. E vai o tipo, achégase á liña de fondo, vólveo facer e a marca. Así é Rubén.

De todos os xeitos, había que comprobar que todo aquilo era certo ou, máis ben, que Rubén non perdera a súa maxia a pesar de pasar xa dos 40. Así que collemos un balón, en realidade tróuxoo o seu inseparable Iván Villar, e fómonos ao parque do Cavadelo para pólo nun brete. Primeiro, unha sesión de fotos para ir quentando e logo o vídeo (que se pode ver na web de La Voz) que debería demostrar que aínda hai clase nesa boneca. O primeiro intento foi un fracaso, todo hai que dicilo, pero aos poucos foi afinando e á sexta foi a vencida. O balón superou o taboleiro e entrou limpamente. A mellor canastra do mundo habíase volto repetir. Agora, en Vilagarcía e en vaqueiros.

---

---

---