Desde Vilagarcía non se ve Vilaxoán

a ruela do vento J.R. Alonso da torre REDACCIÓN / LA VOZ

VILAGARCÍA DE AROUSA

MARTINA MISER

A gran batalla das municipais librarase na contorna periurbano

11 novs 2018 . Actualizado ás 05:00 h.

Ponte dos Santos. Vilagarcía en vea. Non a de agosto, que é unha ilusión con veraneantes, senón a do resto do ano, a que esta noite de mércores móstrame a súa cara real. Durmo en Carril, territorio periurbano. Son as dez, o paseo marítimo está completamente só, non hai ninguén. No verán, a tal hora, o lugar estaba cheo de paseantes. Pero esta é a Vilagarcía que me gusta, a que pasea e traballa polo día e ás dez da noite recóllese. O normal.

Apunta unha enquisa moi fiable que nesta Vilagarcía periurbana, ou sexa, Carril, Vilaxoán, O Piñeiriño e A Lomba, gañaranse ou perderán as municipais. As cousas cambiaron moito. Antes de Gago, o PSOE era forte no rural e en Vilaxoán, pero desaparecía no centro. Desde Gago, o PSOE ha reconquistado o centro e mantén o rural, pero no periurbano flojea. É coma se non tivese un discurso para os barrios, que en calquera gran cidade son a clave das vitorias socialistas. ¡Abel, explícalles como se fai!

En Vilagarcía, o poderío dos barrios é cousa recente. Os socialistas tiñan e manteñen unha cultura de parroquia rural que se entende cando entras de noite pola circunvalación e ves centos de farois iluminando cada corredoira, cada esquina, cada campo dá festa das dúas Trabancas, de Guillán, A Torre ou Castrogudín. Con Gago, aprenderon a gañar o centro e con Alberto Varela hano reconquistado póndoo máis bonito e cómodo que nunca. Pero ao PSOE fáltalle cultura periurbana e a sondaxe que coñecemos esta semana demóstrao. De aquí a maio, a pelexa por cada voto en Vilaxoán, Carril, Piñeiriño e A Lomba vai ser épica.

Bar de Pepe Quilé. En Vilagarcía e en Galicia en xeral, hai que ter en conta dúas cousas se vés de fóra e entras nun bar: unha, se pides cervexa, poranche un terzo (no resto de España poñen un quinto) e dous, se pides un refresco non che porán xeo (na maior parte de España, poñen xeo aos refrescos aínda que estea a nevar). Outro detalle: as tortillitas de camaróns son moi sevillanas, pero alí, por máis que busques os camaróns, non atopas nin un; na de Pepe Quilé, os camaróns das tortillitas resplandecen vermellos e tersos.

Un terzo, un refresco sen xeo, as tortillitas... Volvemos ao periurbano. Por que Vilaxoán remóvese inquedo e ninguén ten alí seguro o voto? Respóndeme un veciño de alí, que, como tantos, desespérase cada vez que se decata de que un mozo de Vilaxoán vaise vivir a Vilagarcía. Faime notar o significado oculto na evidencia: desde Vilagarcía, vese Carril, pero non se ve Vilaxoán. Máis: ir ata Carril dando un paseo é o exercicio máis agradable que se pode facer en Vilagarcía, pero ir andando ata Vilaxoán é duro. «Ata un raposo cruzóuseme o outro día», coméntame o veciño. Proporcióname un dato sorprendente: entre Vilaxoán e o Lidl, hai a metade de pasos de peóns que entre o Lidl e Carril.

Despois está o do paseo a Vilaxoán por orillamar, co semáforo para dar paso alternativamente a quen veñen e a quen van. Os veciños auguran atascos tremendos. Por que non se busca unha alternativa polo alto, por Vilaboa e A Rosaleda? Argumentan que sería un paseo bellísimo e que xa hai ata un miradoiro. Fálanme da rúa Urbanización enlazando por un viario novo coas rúas Malladoira, Estivadas e Canelas. Os camiños existen salvo a conexión entre Urbanización e Malladoira. Non é doado, pero hai que buscar unha alternativa como sexa para que ir de Vilagarcía a Vilaxoán pola fachada marítima deixe de ser unha alternativa hostil e deprimente.

O meu amigo encomia Vilaxoán con paixón: «É precioso, cada atardecer resulta distinto, o paseo entre a rotonda do Rial e o porto de Vilaxoán é unha marabilla. O problema é seguir despois ata Vilagarcía: a falta dunha boa conexión, dun paseo agradable, que non vaia encaixando entre naves e paredes e que non cheire mal por culpa da depuradora, converte Vilaxoán nun territorio apartado». Ninguén dá coa tecla para recuperar e achegar Vilaxoán e esa situación, xa endémica, chegou a provocar unha escisión no PSOE nos 80: a agrupación local de Vilaxoán fronte á agrupación local de Vilagarcía.

Un sinal de que os entenden

Un farol, un voto; unha peonalización, outro voto... O PSOE vilagarcián sabe perfectamente como actuar na Vilagarcía urbana e rural de toda a vida, pero deberían aprender cultura de barrio, unha carencia histórica nos partidos tradicionais vilagarciáns, que teñen líderes e carreta-votos en cada parroquia e en cada lugar, pero non saben a quen agarrarse nos barrios novos de pisos nin nos antigos concellos de Carril e Vilaxoán, sempre un punto díscolos con quen goberna, coma se culpásenos da súa dependencia de Vilagarcía. O reto de Pedro Sánchez é recuperar aos votantes cataláns perdidos por culpa do Procés. O reto de Alberto Varela é atraer aos votantes periurbanos, que dubidan e agardan un xesto, un detalle, un sinal de que os entenden.