Tito Porto, o autodidacta que agardou á xubilación para sacar a súa arte a escena

Antonio Garrido Viñas
a. garrido VILAGARCÍA / LA VOZ

VILAGARCÍA DE AROUSA

MARTINA MISER

Mecánico, sereno de cámara, instalador de gas... A vida deulle para moito a Tito

19 sep 2018 . Actualizado ás 05:00 h.

A vida de Domingo Porto, Tito, como era coñecido pola inmensa maioría dos vilagarciáns deulle para moito. Recoñecía nalgunha entrevista que en realidade aprendeu a pintar e a esculpir cando se xubilou, pero que xa o facía desde moi njoven. O primeiro que pintou cando era neno, segundo confesou aos alumnos do colexio do Piñeiriño, foi un leopardo que vira nun libro. Gustábanlle os animais. Tivo a Lulú, un cachorro branco co que compartiu a súa infancia, a un papagaio que comprou en Guinea cando estaba embarcado e ata a un mono que trouxo tamén de África.

A infancia de Tito transcorreu no Garaxe Arousa, o primeiro concesionario de automóbiles que houbo en Vilagarcía e no que traballaba como encargado Domingo Porto, o seu pai. Ata alí chegaban os coches desde América en caixóns; o chasis por unha banda e a carrocería polo outro e alí montábanse tamén. E alí aprendeu a escribir a máquina e tamén o oficio de mecánico, posto que pronto deixou os estudos para pórse a traballar.

Unha tuberculose, que lle tivo dous anos en cama cando só contaba 18 primaveras e da que saíu grazas a un medicamento chegado desde Estados Unidos, deulle o pasaporte cara ás letras. «Tiven dúas enfermidades, a corporal e a soidade. Nese momento empecei a interesarme pola poesía e a pintura», contaba.

A vida tíñalle reservada aínda moitas sorpresas. Fixo cartóns de imprenta e logo embarcouse durante bastante tempo. E máis estaría se non coñecese á súa muller. «A miña parella foi a sorte que tiven, sen ela non se que sería de min», dicía.

Chegou logo o traballo que lle cambiou a vida: foi o primeiro instalador de gas da provincia de Pontevedra. E niso estivo ata que se xubilou, cando se abriu outra fiestra, a do artista que con oitenta e tantos anos seguía presentando as súas obras nas exposicións. Unhas extensas exposicións. Nin el sabía cantos lenzos podía ter pintado durante a súa vida.

Tito seguiu paseando pola cidade que amaba ata practicamente o último día. Lembrando, probablemente, cando pescaba anguías no río do Con cun tenedor, e camiñando pola praza de España, onde pasou «as mellores noites da miña vida nuns veráns deliciosos».

Os restos de Tito Porto repousan desde onte en sálgaa número tres do Tanatorio de Arousa e o funeral celebrarase esta mañá na igrexa parroquial de Vilagarcía.