O «pelotazo» de Porto Rey cústalle 200.000 euros ás arcas de Vilagarcía

Serxio González Souto
serxio gonzález VILAGARCÍA / LA VOZ

VILAGARCÍA DE AROUSA

MONICA IRAGO

O Supremo desestima os 1,6 millóns que reclamaba o arquitecto, pero obriga ao Concello a pagar o justiprecio polo viario da estación

17 mares 2018 . Actualizado ás 05:00 h.

Vinte anos despois da operación que permitiu a Enrique Porto Rey desenvolver un zumento negocio urbanístico na praza da estación de tren, o fenomenal litixio desatado polo arquitecto chegou á súa conclusión. O Tribunal Supremo acaba de desestimar tanto o recurso de Porto Rey , que esixía ao Concello o pagamento de 1,6 millóns de euros en concepto de expropiación dun viario que nunca cedeu ao patrimonio público, como o de Ravella, que rexeitaba todas as súas pretensións. A decisión do Supremo segue a liña da que no seu día adoptou o Tribunal Superior de Xustiza de Galicia e valida o justiprecio que emitiu o xurado de expropiacións: 200.000 euros por unha franxa de terreo de 130 metros de longo por sete e medio de ancho. Como queira que xa non hai pé a ulteriores alegacións, o goberno municipal acaba de incluír nos orzamentos para este ano unha partida de 200.000 euros cos que liquidar o enojoso asunto que pasará á intrahistoria local como o pelotazo de Porto Rey .

Para entender por que Vilagarcía terá que desembolsar 200.000 euros a quen foi director xeneral de Urbanismo da Comunidade de Madrid entre o 2003 e o 2006, ás ordes da lideresa popular Esperanza Aguirre, é necesario remontarse a 1983. É entón cando sae a exposición pública o primeiro plan urbanístico da cidade. Nel, a leira que posteriormente desataría a discordia vía limitada a súa edificabilidade a uns parcos 3.183 metros cadrados. A razón consistía en que o plan xeral trazaba un viario que partía á metade o terreo. Curiosamente, o arquitecto foi un dos técnicos que asesorou ao Concello na redacción daquel documento. O caso é que Porto Rey acaba comprando esta propiedade, situada fronte á estación de tren, en 1985. Un ano máis tarde apróbase definitivamente o PXOM, cunha diferenza substancial: aquela vía que dividía a parcela hase desprazado a un dos seus extremos, co que a posibilidade de edificación multiplícase por catro ata acadar os 14.473 metros cadrados.

Catro edificios

Ese cambio é o que, pasado o tempo, permítelle a Porto Rey vender a leira a varias promotoras que a partir de 1998 constrúen, sucesivamente, catro edificios onde só podería haberse levantado un coa situación anterior. Onde entra en toda esta lea a tira de terreo obxecto de litixio? Segundo o Concello, o arquitecto presentou dita franxa, que aproximadamente supón a metade lonxitudinal da rúa que se hoxe ábrese fronte aos catro inmobles afectados -a outra metade é propiedade de Renfe-, como unha vía pública. Mesmo chega a conceder servidumes de paso, luces e vista a favor das futuras edificacións. «Sen este paso, a cesión desta porción de terreo para a súa consideración como vía pública, nunca podería ter vendido como solares o que noutro caso fose chan urbano non consolidado». Para pechar o círculo, Porto Rey actuou como arquitecto e director de obra en varios dos edificios en cuestión.

Sucede que, a pesar de que os bloques de vivendas levantáronse, Porto non chegou a efectuar a cesión. Iso permítelle demandar no 2013 ao Concello e esixir que lle expropie por 1,6 millóns de euros unha franxa de terreo que continúa figurando ao seu nome no rexistro da propiedade. Non o conseguiu, pero a cambio levará 200.000 euros.

A vía que xa nunca se abrirá

Con ser bastante, non remata aí a cousa. Porto Rey redactou o Plan Especial de 1990, que mellorou aínda máis a edificabilidade que admitía o PXOM de 1986 e engadiulle o equivalente a catro vivendas máis (son 119 entre os catro bloques). E, o máis transcendente para o interese público, ao urbanizar a parcela en horizontal obviou a previsión de que se trazase un viario en costa para comunicar a praza da estación con San José e aliviar, así, o tráfico en Rosalía de Castro. Esa estrada nunca poderá construírse.