En 2014 retirouse do glamuroso mundo dos casinos e afeccionouse ao cicloturismo máis xenuíno
02 may 2021 . Actualizado ás 05:00 h.Juan Prieto Cacabelos, Pichi, saíu o 7 de abril do Grove con case 1.600 quilómetros por diante e o día 27 fixo a súa entrada na praza do Obradoiro de Santiago despois de ter percorrido en bicicleta os sete itinerarios do Camiño de Santiago que cruzan terras galegas. Pedalear seguindo os pasos dos peregrinos non era unha experiencia nova para el porque xa o fixo desde o sur de España (Vía da Prata) e desde Xenebra (Suíza), pero nesta ocasión foi especial porque, ademais do reto persoal, tiña outro aliciente: recadar fondos para Cáritas do Grove.
A Juan impresionoulle coñecer de primeira man o traballo dos bancos de alimentos que, agora coa pandemia, están sendo un salvavidas para moitas familias. Quixo achegar o seu gran de area e decidiu utilizar a súa aventura ciclista como reclamo para recadar fondos a través do crowdfunding.
Conseguiu uns 700 euros a través de achegas chegadas desde O Grove e de grovenses repartidos polo mundo (Estados Unidos, Francia, Canadá, Alemaña...) e, aínda que está moi contento co resultado, a próxima vez farao mellor, di. No futuro -porque haberá máis ocasións- abrirá unha conta a través dunha sede bancaria para que persoas como a súa nai, que non se atreven con Internet, téñano máis doado á hora de facer un ingreso.
Talvez a ocasión bríndese con ese Santiago-Roma que lle rolda pola cabeza. Gustaríalle poder facelo neste ano Xacobeo, pero o covid-19 estao complicando todo. Mentres tanto, os sete camiños realizados en abril xa non hai virus que llos quite. Empezou en Tui co Camiño Portugués e seguiu polo Sanabrés, o de Inverno, o Francés, o Primitivo, o do Norte e o Inglés.
As paisaxes do Cebreiro e as praderías de Lugo xa as coñecía, pero non deixan de marabillarlle. Especialmente duro foi pedalear polo Primitivo, cuxos repechos obrigáronlle a baixar da bicicleta máis do que previra. «Botei máis tempo empuxando que amais da bici», relata Juan.
Tampouco esquecerá o seu paso por Carracedo (Caldas), porque alí viviu o momento máis emotivo desta viaxe cando o parou unha nena para regalarlle unha cuncha de vieira. Despois soubo que no seu colexio (un centro rural agrupado) teñen por costume interactuar cos peregrinos para coñecer as súas andanzas a través das redes sociais e, así, viaxar un pouco con eles.
Por suposto, a cuncha acompañou a Pichi ata chegar á súa casa no Grove, onde ocupa un lugar privilexiado na súa colección.
Juan Prieto nunca se viu tan só facendo o Camiño. «En vinte días cruceime só con cinco persoas. A medida que te achegas a Santiago vas atopando algo máis de movemento, pero moi pouca xente», afirma. Cousas da pandemia.
Problemas para durmir
Tal é a situación que ata tivo problemas para atopar onde durmir; albérguelos públicos están pechados e hai moi poucos privados dispoñibles. De feito, en Sarria abríronlle un ex profeso coa condición de que apagase a calefacción ao durmir, porque os 10 euros que lle cobraron pola noite non daban para amortizar o gasto; no Barco tamén tivo a sorte de que lle abriron o albergue municipal para el, pero en Lalín non atopou onde pasar a noite e tivo que seguir rodando ata Santiago.
O cicloturismo sáelle barato a Juan Prieto. Nesta ocasión sempre recorreu a albergues e en Ferrol, a un hostal; non levou a tenda de campaña, pero si a cociña e o básico para ser autosuficiente. De feito, é un dos atractivos que lle atopa a esta forma de viaxar: «Desfrutar do contrario do habitual, que é a comodidade, sobre todo os primeiros días». E é que, cando as xornadas son longas e duras, Pichi tampouco se priva de darlle unha alegría ao corpo durmindo en brando e dándose un baño de auga quente.
As súas pernas acumulan miles de quilómetros e a súa retina, unha infinidade de postais que lle fixeron conmoverse coa inmensidade e as cores da Patagonia ou os pequenos pobos medievais de Francia.
Pola súa profesión, montaxe e dirección de casinos, Juan Prieto tivo oportunidade de estar noutros países: República Dominicana, Venezuela, Eslovaquia e nos últimos anos en activo percorreu media España. Por iso pode dicir con coñecemento de causa que «Galicia non ten nada que envexarlle a outros sitios», aínda que o chovinismo non vai con el e engade que hai outros moitos lugares preciosos, onde se pode comer ben e atópase boa xente.
Por estes outros camiños quedaron momentos doces, como o de novembro de 1989 cando se foi picar o muro de Berlín, e algúns amargos, sobre todo en Venezuela, por mor da chegada de Chaves ao poder. E por suposto, a vida nos casinos halle deixado algúns momentos de película, como aquel de o atraco con pistola ou o cambiazo con fichas falsificadas que lle deron uns chineses.
Aqueles avatares quedaron atrás e agora reparte o seu tempo entre a pulpería familiar no Grove e facendo plans co seu KTM do modelo 1964 -que sacou a firma para conmemorar o seu 50 aniversario-, que lle regalaron a súa nai e o seu irmán en 2014. Desde entón foi un non parar, e Roma espera.