Marcha nórdica contra o cancro de mama: «Fortalece a musculatura e mellora a circulación»

Jorge Torres Fernández (Meis, 1979), alumno de doctoramiento da Facultade de Ciencias dá Educación e do Deporte do campus de Pontevedra, iniciará este mes un estudo piloto sobre os efectos da práctica de marcha nórdica en mulleres diagnosticadas de cancro de mama. Jorge Torres elaborou xunto a tres investigadores -Carlos Ayán, Iván Martínez e Miguel Adriano Sánchez- un artigo que revisa os estudos que ata agora abordaron os beneficios desta modalidade deportiva neste colectivo.

-Cando arrinca este estudo piloto?

-Imos empezar a próxima semana. Esta semana xa estamos a chamar a todas as persoas que se interesaron en participar. Xa temos a 50 e estamos a intentar distribuílas en grupos para que practiquen marcha nórdica dous días á semana connosco.

-Son todas mulleres diagnosticadas de cancro de mama...

-Efectivamente. Na súa maioría son da área sanitaria de Vigo e arredores porque un dos requisitos era a dispoñibilidade para participar neste programa e tiñan que ser de preto.

-Durante seis meses van estudar os efectos que a marcha nórdica ten sobre a súa saúde. Falan, sobre todo, de máis forza e mellor coordinación, ademais de maior mobilidade de brazos.

-O que buscamos é que se adhiran a esta modalidade deportiva, que formen grupo, se cohesionen e teñan ese cambio de hábitos á hora de practicar exercicio. Xeralmente estas persoas manifestan que é moi difícil atopar profesionais que teñan en conta os efectos secundarios despois do tratamento de cancro e tamén que non hai actividades físicas especialmente deseñadas para elas.

-Parace que cancro e actividade física son incompatibles. É así?

-Calquera actividade física vai xerar melloras non só a nivel físico, senón no aspecto emocional. Hai persoas que teñen un hándicap importante porque son sobreviventes de cancro de mama e os seus familiares, a súa contorna máis próxima tende a sobre protexelas. É case como se trataba antes ás embarazadas, que non podían facer grandes esforzos. Despois da enfermidade non se lles invita moito a participar en actividade física, teñen cadros de baixa autoestima... Ademais nun 15-20 % dos casos aparece o linfedema, que tamén estigmatiza porque non se pode ocultar.

-A marcha nórdica non é máis que camiñar movendo de forma alternativa dous bastóns. Por que é beneficiosa?

-Na marcha nórdica a forza que se exerce ao camiñar sobre os bastóns vainos a axudar a fortalecer a musculatura das costas e a dorsal. Ese patrón cruzado de apoio de perna co brazo contrario vainos axudar á activación da cintura abdominal. O feito de apertar e soltar os bastóns vai mellorar a circulación dos brazos.

-Hai quen non se adapta aos bastóns e di que son incómodos. É cuestión de costume?

-Aquí non hai moita cultura. Se che ven con bastóns sempre che van a preguntar se che pasou algo, se estás enfermo ou se tes algún problema nun xeonllo ou unha articulación. Os bastóns en poboación maior vaille dar un punto máis de equilibrio. Tamén mellora a coordinación ollo brazo e a nivel cognitivo ten moitas vantaxes. É unha actividade en que a percepción do esforzo realizado por unha persoa con bastóns vai ser menor, xa que toda a forza que se fai coas pernas vaise a repartir entre brazos e pernas. Levar bastóns tamén vai axudar a unha postura máis ergueita e vai evitar moitos problemas de costas vinculados a unha sobrecarga de xeonllo ou cintura escapular.

-O que se adapta aos bastóns xa non os solta?

-O feito de levar os bastóns e impulsarche cos brazos dáche un puntiño extra de velocidade e córreche un pouco de brisa na cara. Feixes máis con menos percepción de esforzo e séntesche máis lixeiro.

---

---

---