A Semana Santa de Paradela en cen lategazos

Serxio González Souto
Serxio González MEIS / LA VOZ

MEIS

Martina Miser

A escenificación do via crucis e a crucifixión de Cristo reuniu a unha multitude ao redor dun espectáculo que non admite a indiferenza

02 abr 2023 . Actualizado ás 21:40 h.

A orixe da Semana Santa de Paradela afúndese un par de séculos no tempo. O achado dun escrito polo que esta pequena parroquia de Meis adquiría un Cristo articulado de madeira apunta a que os seus habitantes ían, xa no século XVIII, algo máis alá que os seus veciños á hora de celebrar a Paixón e Resurrección. Daquela talla só queda o recordo, tendo en conta de que se por algo se caracteriza a Pascua de Santa María de Paradela é por ser de carne e óso ata o tuétano.

Esta mañá de Venres Santo púxose en escena o momento máis contundente da conmemoración. É certo que a Última Cea xa se pechou o xoves pola noite cun trato contundente cara á figura de Xesucristo, guindado ao chan sen contemplacións polos centuriones romanos. Pero o da mañá seguinte leva a palma. Tras un xuízo ben escenificado, no que un Pilatos que oscilaba entre a incredulidade e a ira e un Herodes cargado de retranca e apromo pasábanse a pelota de condenar ao Nazareno, falou o Sanedrín. Non houbo nada que facer. Postos a escoller, que se salve Barrabás, que abandonou a escena dando brincos e voces de «liberdade», e para o fillo do home, lategazos e crucifixión. Din, quen frecuentan esta celebración ano tras ano, que esta vez a cousa foi bastante suave. Como sería en edicións anteriores, vendo como o actor recibiu, a modo de aperitivo do que lle viña por diante, unha trintena de azoutes cos chicotes de corda dos romanos, alí mesmo, baixo o trono do enviado do César. As costas arroibadas do santo carpinteiro indicaba que en Paradela non se andan con bromas con este asunto. 

A continuación, a clásica remontada do Monte da Croa, reconvertido no particular Gólgota de Paradela. Todo un señor via crucis, coas súas doce estacións, ao longo das que Cristo se foi ao chan varias veces mentres recibía outra xenerosa e constante ración de lategazos. Tampouco os ladróns fóronse de rositas. Viñan por detrás e a multitude fixaba as súas desvelos en Jesús, pero eles levaron tamén o seu. Como colofón se levantaron as tres cruces, sobre a terra que encerra os restos dun antigo castro, para conducir a Paixón á súa coñecida conclusión fatal, cos seus tres protagonistas colgando dos maderos que pouco antes arrastraran... Atados con cordas, por fortuna.

O gentío apoia, sen dúbida, unha traballada escenificación que este ano, como gran novidade, sitúa a Fátima Rey á dirección. A verdade é que a súa man se nota. Todo está máis organizado, mellor trabado, e os actores diríanse máis entregados aos seus respectivos papeis. Nin que dicir ten que os centuriones están en primeira liña dun espectáculo que non deixa a ninguén indiferente e antóllase do gusto de padais máis ben tirando a recios. O domingo, xa se sabe, Resurrección. Antención aos romanos que gardan o santo sepulcro. A súa forma de caer e permanecer inertes no chan durante o resto da escena é en grao sumo profesional.