Teñen instinto «maternal», un vínculo propio cos seus fillos e o complexo de culpa que nace da responsabilidade. Non son o que se agarda dun home. Cociñan un novo (e rico) modelo de paternidade. Falan tres pais, un deles asturiano
12 feb 2024 . Actualizado ás 18:01 h.El non axuda, fai. «Non axudo á miña muller coa crianza do meu fillo, porque entendo a crianza como tarefa de dúas», debulla Guillermo Orbea para que brille o matiz da palabra, como unha agulla na palleira. Álvaro deulle a oportunidade a este enxeñeiro do metal de 30 anos de sentirse máis de casa e aprender paternidade. O sentimento que lle une ao seu bebé de 9 meses, admite, ten moito de instinto maternal. Tenrura, apego, sentido da responsabilidade. El séntese ás veces «malamadre», di nunha chiscadela a un club que transcende xéneros con humor. E é un sentimento que confesa a YES o neuropsicólogo Álvaro Bilbao, autor de o bestseller O cerebro do neno explicado aos pais: «Síntome moi identificado O Club das Malasmadres, co feito de non chegar a todo, coas preocupacións que sentes».
A Guillermo non lle vai o modelo que exclúe en case todo ao pai «e convérteo nun inútil. E se síntome mal é porque é Eli a que leva o peso. No traballo, como á carreira e penso en volver a casa. Cando saio de traballar veño correndo. Sinto a necesidade de estar co meu fillo. E faime falta estar máis tempo do que estou», asegura Guillermo, que non é, polo que vexo, oio e conta a súa parella, o que se agarda en moitos casos dun home, determinación, forza, a autoridade resolta do «porque o digo eu».
Desde a Escola de Mamás de Ames advirten que vai ser difícil atopar un pai que se senta nai, boa ou mala, porque a paternidade ten o lastre do prexuízo e o orgullo, e acusa o peso do que un «mal pai» adoita ser en realidade. Pero aquí están Guillermo, Alberto e Jorge dando a cara por outros, cociñando un novo modelo de paternidade. «Vaiche custar atopar outros como el...», di Eli de Guillermo cun cariño que é un desafío. Este pai singular creceu no Llagú, unha vila de Asturias, nun niño avanzado en igualdade. «O meu pai era o que cociñaba. Traballaban fóra os dous, a miña nai e o meu pai, pero el facía a comida, limpabamos todos, faciamos as tarefas do campo... Eu mamei iso, a igualdade vina en casa», di Guillermo. Sen comulgar co vello modelo de «O pai fose e a nai en casa», a vida halles levado a iso, di. «É Eli a que se ocupa máis de Álvaro, cento por cento, pero os nosos roles ata agora foran os contrarios. Ata que chegou o noso fillo, ela sempre foi a que tirou da economía, e eu o que estaba en casa, ordenando, ocupándome da limpeza, dos menús e o demais», revela Guillermo.
Unha elección de dúas
Eli envorcouse na súa carreira ata que a maternidade lle deu o alto no camiño. «A elección de frear eu foi cousa dos dous. El é máis novo e pode impulsar a súa carreira agora. Eu levo 20 anos traballando e cando naceu o meu neno sentía que mo pedía o corpo», explica ela. «O malo é que, en realidade, non estamos en compartir roles 50-50, porque ela leva o peso e eu case sempre estou fose traballando. Por iso síntome malamadre... E chego a casa con esa cousa de ver ao meu fillo, de atenderlle, sabendo que me perdo cousas. Para min, á parte da miña muller, el é o máis importante. Eu non chego en plan ‘Teño que descansar, que veño de traballar'. Non, chego e póñome», conta Guillermo.
El vive hoxe cos seus dous amores, Eli e Álvaro en Meis , a 400 quilómetros da rede familiar. E isto, din, é duro. Pero non falta a luz. Coa fin de semana chega o sol que máis valora Guillermo, tempo co seu fillo. O momento de «coller ao neno, pórmo na mochila de porteo e saír ao bosque. ¡Encántame!, e Eli ten unhas horas para desconectar... Así que se non chove collo ao neno e ímonos ao bosque. E teño ese momento de estar os dous sos. O meu vínculo, sen necesidade de que pase sempre pola nai», conta quen non dá o peito, di, porque non pode, e lanza unha pregunta: Por que temos que sufrir os pais de hoxe os prexuízos doutras xeracións?
Alberto Vargas: «¡Papá, ti es a miña nai!, di a miña filla»
Para cando un Club dos Malospadres? «Para que, para falar de fútbol?», chancea Alberto Vargas, de 54 anos, pai de dous «buenoshijos» creciditos, de 19 e 23 anos, que entende «ser malamadre como un sentimento» que supera o xénero. Pero el é un, non uno máis. «Bos pais... coñezo poucos; algún si, pero a maioría non saben que significa a corresponsabilidade». A Sevilla nos habemos ir, seguindo a pista do Club das Malasmadres, fundado por Laura Baena, en busca dun pioneiro nisto de pringar a lume de biqueira por amor.
«Sempre me sentín malamadre», di Alberto. E non sentes pudor ao confesalo? «Como me vai dar pudor se levo 20 anos exercendo?, responde entre risos. Talvez o nome de malamadre está mal escollido, ou perfectamente escollido, segundo mírese. Ser malamadre é un sentimento, pero non é doado explicarllo aos amigos. O amor e o cariño aos fillos non ten sexo», di. O feliz pai de Victoria e Alberto sempre levou o seu apego con naturalidade. El creceu en Amate entre nenas e mulleres. «O meu mundo sempre foi feminino. Criáronme a miña avoa e a miña nai, pero no meu caso o máis particular é que, do meu ano, os meus amigos eran case todo nenas. Os nenos estaban ao fútbol. No instituto, as hormonas xuntaron a nenos e nenas, e eu prefería ir ao cine... só. E desde que empecei a traballar teño maioría de compañeiras. Curiosamente, as miñas amigas da infancia hoxe están máis en cumprir os roles profesionais masculinos», resume anos en minutos este informático rompedor.
O sentimento de culpa adoita atribuírse ás nais, admite, «pero non implica exclusividade, eh», matiza el, que se incorporou ao fogar sen facerse de rogar. «Nacemos feministas e a contorna e a sociedade vannos facendo machistas, duros, sexas home ou muller», expón quen enseguida se sentiu identificado con Laura Baena, a malamadre xefa. «Cando os meus nenos eran pequenos, sentíame culpable de que estivesen a cargo dunha coidadora. Tivo un descoido coa medicación e de súpeto entráronme ganas de abandonalo todo para coidalos eu. Fixen números e pedín a redución de xornada», conta quen segue coa nai dos seus fillos, que, di, vivía máis atada ao mercado laboral. «¡Papá, es como as nais das miñas amigas, es a miña nai!, di a miña filla», comparte Alberto, quen, por certo, non se perde unha malasmadres's party. «Son un entre mil nesas festas», chancea. E pon o acento na sensibilidade e os coidados, e toda a forza na cor do amor.
Jorge Martínez: «Os pais cada vez están máis implicados»
En casa, nas patacas, a piques de fritir uns filetes para a cea, pillamos a Jorge, e catamos o que vén ser o día a día dunha familia con nenos. El séntese ben definido como pai de Xabier e Celia, e é parte dun equipo no que neste momento falta mamá, Marta. Facedes equipo en casa? «Se, ¡e moi ben! Temos corresponsabilidades. Este ano, ela ocúpase máis de os nenos porque eu teño que ir a Santiago todos os días e ata as cinco da tarde non volvo», advirte Jorge para que conste en acta. As fins de semana, aos dous tócalles limpeza e ferro. «E durante a semana, como Celia e Xabier van a actividades distintas, repartímosnolo/repartímonolo», explica Jorge, que enumera sen perder fol os labores domésticos que tantas veces van ao cesto dos traballos «invisibles». Coma se ninguén tivese que lavar os trapos sucios...
Marta, científica, ás veces ten que viaxar semanas. «Cando viaxa, eu encárgome de todo, claro. Pido días en o traballo», di Jorge, funcionario. Ata hai un ano vivían na Coruña, e «a tarde con os nenos era toda para min, ata que Marta volvía de traballar», di quen sabe o que é levar o peso da casa. «Con o fillo maior chegamos a quedar un mes sos, porque Marta tiña que estar fóra por traballo... Era o primeiro fillo, eu non tiña experiencia, e non o debín de facer moi ben. Sentinme moitas veces inexperto», confesa Jorge. Malamadre? «Pois si, por non dedicarlles aos nenos o tempo que merecen. Criar fai cambiar a forma de ver as cousas. Como pai fun aprendendo. O esencial son os nenos, despois vén o resto», di cunha seguridade gañada a pulso.
O tempo corre , pero o tren da vida e as extraescolares vai máis rápido. «Desde que estamos en Vigo, boto en falta tempo con eles. Gustaríame ter máis tempo de lecer xuntos, estar, gozar cos dous, aínda que sexa só para charlar», di Jorge dándolle a razón ao sentimento.
Un pai e unha nai, estima, poden asumir os mesmos roles «perfectamente». «Pero non estamos educados para iso. A min a que me criou foi a miña nai. Iso está a cambiar, cada vez hai máis pais na porta dos coles e nas actividades. Segue sendo maioritario o número de nais, pero vexo cada vez máis pais implicados cos fillos, iso si», conclúe quen cultiva o vínculo cos seus fillos moi de preto, disposto a entregarse en todo para levar o premio gordo, a súa confianza.