O criador Ignacio Orge e a súa ave proclamáronse campións de España de cetrería a fin de semana pasada en Osuna
11 dic 2018 . Actualizado ás 22:08 h.A Ignacio sempre lle gustaron as aves e, de feito, adaptou a súa casa en Meaño para poder ter exemplares de varias especies. Esa afección deu un paso máis fai catro ou cinco anos, cando decidiu dar un paso máis e dedicarse á cetrería. Non é doado ter esa afección no Salnés porque non hai espazos adecuados e para adestrar ás súas aves ten que desprazarse como mínimo ata o monte Castrove. É un simple pasatempo, porque el é funcionario de profesión, pero o que comezou sendo unha actividade unicamente para pasar o intre estalle dando moitas alegrías ultimamente.
O traballo dá os seus froitos e el púidoo comprobar de primeira man a pasada fin de semana no Campionato de España de cetrería que se celebrou en Osuna. Alá foise, tras ter gañado tamén o título autonómico leste mesmo ano, con tres aves: unha aguia de Harris, un cernícalo e un azor. Con todos foi finalista, pero foi o azor o que lle deu a maior alegría ao acabar na primeira posición. É esta unha modalidade realmente espectacular, con voos a niveis de chan.
Modalidade de baixo voo
Cada especie ten a súa propia categoría. Ignacio está especializado nas de baixo voo. Coa aguia de Harris non houbo sorte en Osuna. «Non saíu ben o primeiro lance», explica, e acabou na sexta posición. Na modalidade de pequenas aves, exemplares que non poden pasar dos 360 gramos de peso, concluíu na quinta posición. Dúas prazas de finalista que tampouco están nada mal.
Todo foi mellor co seu terceiro exemplar. O criador vai camiñando coa ave no puño e cando dá o sinal, o xurado solta a perdiz e a partir de aí arrinca o lance, no que se valora tanto a duración como o feito de que o azor vaia dando aletazos e non planeando, o que significa que está ben musculado, e que a captura sexa no aire. A ave de Ignacio cumpriu á perfección nos tres lances e levou o triunfo nunha cita na que participaron os mellores criadores que hai en España.
Non é nada doado adestrar a un azor porque, segundo apunta Ignacio, é «moi teimoso. É unha ave salvaxe e ten o instinto da caza». Para adestralo, el usa un pequeno ximnasio, que adaptou na súa casa, no que a ave vai collendo músculo con pequenos esprints desde o posadero ata o puño.
Coas aguias de Harris é máis doado traballar. Aí si que se pode explayar Ignacio, que leva a súa ata o monte Castrove «porque en Meaño é imposible» e dáse un paseo dun par de horas. «Ela vixíame mentres voa, pero non se escapa porque sabe que ten a comida no puño», explica. En todo caso, e por se houbese algún descoido, os animais levan un transmisor que indican sempre onde están. É esta tarefa, a de adestrar ás súas aves, á que Ignacio debe dedicarse todos os días, pero coa que está encantado.
O azor que se proclamou campión de España na competición disputada na localidade andaluza de Osuna leva só cinco meses con Ignacio, o que incrementa o valor do resultado. «Son moi difíciles de adestrar. Son testarudos e non permiten fallos», explica.
As boas noticias comezaron a chegar en Mesón do Vento, onde Ignacio se proclamou campión galego a finais do pasado mes de outubro. A cita andaluza foi a confirmación de que o binomio que forman el e a súa ave funciona á perfección.
Máis aló das súas aves de competición, Ignacio ten no seu pequeno refuxio de Meaño toda unha seria de exemplares. Alí hai lechuzas, bufos, algún papagaio e ata un corvo. Algunha dos aves chegou á súa mans tras pasar máis dunha penuria e agora atoparon un refuxio ideal nas mans deste meañés.